زبان اشاره یکی از روش های ارتباطی با کم شنوایان ،خصوصا کم شنوایان شدید تا عمیق است
این کم شنوایان که از سمعک و وسایل تقویت کننده شنوایی بهره ای نمی برند و کاشت حلزون یا کاشت ساقه مغزی هم یا برای آنها میسر نیست یا خودشان حاضر به استفاده از این تکنولوژی نشده اند،از این شیوه ارنباطی استفاده می کنند وحتی زبان مادری خود را زبان اشاره می دانند و خود راعضو گروه اقلیت زبانی می شناسند و می گویند دیگران اگر می خواهند با ما ارتباط برقرار کنند به خودشان زحمت بدهند و زبان ما که زبان اشاره است را یاد بگیرند.
این گروه خود را ناشنوا می نامند و در زبا ن انگلیسی خود را Deaf می نامند ( با حرف بزرگ D ) و کسانی که کم شنوایی عمیق دارند واز سمعک استفاده می کنند و تعصب بر زبان اشاره به عنوان زبان مادری ندارند را deaf می نامند (با حرف کوچک d )
کتاب زبان اشاره ایرانی نیز تلاشی در جهت معرفی زبان اشاره فارسی است که درجای خود تلاشی در خور تقدیر است و به مولفین آن باید تبریک گفت.
برای دریافت متن کامل کتاب روی لینک ذیل کلیک کنید
دیدگاه‌ها