به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، يك عضو انجمن علمی شنوايي شناسی گفت: تهيه سمعك يكي از مشكلات افراد نيازمند به اين وسيله است بنابراين لازم است سمعك مانند هر پروتز ديگري تحت پوشش بيمه قرار گيرد. دکترخسرو گورابي اظهار كرد: سمعك در تمام دنيا گران است. در ايران سازمانهاي مختلف خدماتي را براي تهيه سمعك ارائه مي‌كنند ولي اقدامات انجام شده كافي نيست.
اين عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي ايران در ادامه گفت: دسته‌اي از افراد كم شنوا به كاشت حلزون احتياج دارند، هزينه انجام اين عمل حدود 30 ميليون است كه سازمانهاي مختلف خدماتي را در اين جهت ارائه مي دهند به عنوان نمونه هيات امناي ارزي به هزينه كاشت حلزون يارانه‌اي را اختصاص داده است به گونه‌اي كه 4 تا 6 ميليون تومان را خانواده بيمار بايد بپردازد با اين حال برخي از خانواده‌ها توانايي پرداخت همين مقدار را نيز ندارند.
وي ادامه داد: پس از كاشتن حلزون نياز به طي شدن پروسه‌هايي به منظور تقويت شنوايي است كه در اين جهت بيمار و خانواده او بايد تحت آموزش قرار گيرند. اين پروسه ممكن است به مدت سه سال و هفته‌اي سه جلسه به طول بيانجامد كه اين امر نيازمند صرف وقت و هزينه است. در اين شرايط چون اين خدمات زير پوشش بيمه نيست برخي از خانواده‌ها در ميانه‌هاي كار از پرداخت هزينه‌ها ناتوان مي‌شوند و فرد ممكن است به شرايط مطلوب براي شنوايي دست پيدا نكند. اما در صورتي كه اين خدمات را به طور كامل دريافت كند مي‌تواند در مهد كودك و مدارس افراد شنوا ثبت نام كند البته در اين شرايط هم ارائه خدمات بايد ادامه پيدا كند.
وي در ادامه گفت: كم شنوايي يك معلوليت پنهان است كه در ظاهر كسي متوجه آن نمي‌شود. اين در حالي است كه كم شنوايي بسيار دست و پاگير است و با هيچ معلوليت ديگري قابل مقايسه نيست چون اين اختلال باعث ناتواني فرد در برقراري ارتباط با ديگران مي‌شود.
وي ادامه داد: در صورتي كه اقدامات درماني براي درمان كم شنوايي موثر واقع نشود نخستين مسئله مهم پذيرش اين واقعيت از سوي خانواده فرد كم شنواست. معمولا خانواده‌ها پس از متوجه شدن دچار شدن فرزندشان به اختلال شنوايي، مشكلات عاطفي و رواني پيدا مي‌كنند بنابراين بايد خدمات مشاوره براي آنان در نظر گرفته شود.
اين عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي ايران اضافه كرد: در خيلي از موارد والدين با شنيدن خبر مبتلا بودن فرزندشان به كم شنوايي دچار شوك مي‌شوند كه اين حالت افسردگي و اضطراب را در پي دارد. برخي از آنان معمولا زماني اين مسئله را مي‌پذيرند كه زمان زبان آموزي فرزندانشان به پايان رسيده است و فرصت‌هاي لازم از دست رفته است. بنابراين شنوايي شناسی مي‌تواند با مشاوره خانواده‌ها اين زمان را كوتاه كنند.
وي با بيان اينكه خدمات ناشنوايان فقط محدود به آموزش دادن به آنها نيست بلكه شامل توانبخشي نيز مي‌شود، گفت: خدمات جامع گفتار و زبان بايد براي آنان در نظر گرفته شود بدين معنا كه اقداماتي را در اين جهت انجام دهيم كه او را در تكلم زبان توانمند سازيم. بدين منظور در نخستين گام سيستم شنوايي او تقويت مي‌شود و اين افراد معمولا به ابزارهاي شنوايي احتياج پيدا مي كنند.
گورابي ادامه داد: افرادي كه كم شنوايي شديد دارند مي‌توانند از باقيمانده شنوايي خود بيشترين استفاده را ببرند بنابراين اگر بتوانيم شنوايي فرد را حفظ كنيم امكانات ارائه خدمات خوبي به او وجود دارد. گورابي اضافه كرد: ناشنوا در مدارس نياز به خدمات آموزشي دارد كه سازمان آموزش و پرورش استثنايي اين خدمات را ارائه مي‌دهد.
وي با اشاره به شركت افراد كم شنوا در كنكور اظهار كرد: اين افراد در اين مرحله نيز خدماتي را مانند در اختيار گرفتن رابط دريافت مي‌كنند. دريافت اين خدمات كافي نيست چرا كه اين افراد پس از قبولي در دانشگاه نيز نياز به رابط دارند. در اين جهت سازمان بهزيستي بايد تلاش بيشتري به منظور تربيت رابط انجام دهد.
اين عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي ايران با اشاره به سالمندان اظهار كرد: افراد پس از 50 سالگي دچار مشكل كم شنوايي مي‌شوند بنابراين خدمات توانبخشي نياز پيدا مي‌كنند بنابراين برنامه ريزي به منظور ارائه خدمات به آنان نيز لازم است. سازمانهاي بيمه‌گر نمي‌توانند ابزارهاي لازم را در اختيار سالمندان قرار دهند بنابراين آنها دچار مشكلاتي چون افسردگي مي‌شوند، بنابراين به بيمه اين گروه نيز بايد توجه شود.
وي درباره آمار كم شنوايان و ناشنوايان در ايران اظهار كرد: متاسفانه در حوزه ناشنوايي آمار چندان قابل قبولي در دست نيست. با اين حال طبق آمارهاي موجود از هر هزار تولد در ايران حدود 3 تا 4 نفر به نوعي دچار معلوليت‌هاي شنوايي هستند. تعداد افراد كم شنوا نيز 470 هزار نفر تا يك ميليون نفر ذكر شده است. نزديك به هزار تا هزار و 200 دانشجوي كم شنوا نيز در دانشگاه‌ها در حال تحصيل هستند.
دکتر گورابي در پاسخ به پرسش ايسنا در زمينه فرهنگ سازي درباره كم شنوايي در ايران گفت: زماني استفاده از عينك به عنوان يك نقص محسوب مي‌شد ولي اكنون اينگونه نيست و عينك زدن يك كار عادي محسوب مي‌شود. اما سمعك وضعيتي مانند عينك پيدا نمي‌كند چون عينك فقط با قدرت بينايي ارتباط دارد ولي سمعك با شنوايي، گفتار و زبان مرتبط است. در واقع مردم فكر مي‌كنند ارتباط با افرادي كه از سمعك استفاده مي‌كنند دشوار است. بنابراين افراد كم شنوا معمولا از پذيرش استفاده از سمعك طفره مي‌روند.
دیدگاه‌ها