بيماري اوريون (گوشك)
اوریون نوعی عفونت ویروسی است که به‌صورت اولیه غدد پاروتید(بناگوشی) را درگیر می‌کند. اوریون یک بیماری عفونی سیستمیک است که توسط ویروس اوریون که از خانواده paramyxovirus است، ایجاد می‌شود. در غالب موارد اوریون به صورت بیماری خفیفی در کودکان بروز می‌کند، که بعد از چند روز خودبه‌خود خوب می‌شود.
ولی گاه با درگیری ارگان‌هایی است. در این بیماری یک یا هر دو غده بناگوشی متورم می‌شود. اوریون تا قبل از کشف واکسن آن در سال ۱۹۶۷ میلادی شایع بود و تا قبل از کشف واکسن اوریون سالانه ۲۰۰۰۰۰ مورد بیماری در آمریکا مشاهده می شد .
به این بیماری در قدیم گوشک می‌گفتند چون اوریون اغلب غدد بزاقی بناگوشی را درگیر می‌کند. این بیماری از طریق تنفس از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود.بیشترین مبتلایان به این بیماری کودکان بالای دو سال هستند.
گاهی کودک یکی دو روز قبل از شروع علائم عمده بیماری اوریون دچار بدحالی عمومی می‌شود. بعد کم‌کم غدد بزاقی در ناحیه بناگوش و زیر چانه متورم می‌شوند که این علامت ممکن است همراه تب باشد.
در ابتدا گاهی تورم در یک طرف صورت ایجاد می‌شود و سپس طرف دیگر صورت را درگیر می‌کند و گاهی همزمان هر دو طرف صورت متورم می‌شود. این تورم به‌طور معمول بین یک تا ۱۰ روز ادامه خواهد داشت. تورم غدد بزاقی هنگام بلعیدن باعث درد می‌شود و ممکن است به دلیل توقف ترشح بزاق از غدد بزاقی، دهان خشک شود. در برخی موارد هم این بیماری دارای علائم خاصی نیست.
ویروس اوریون دوره نهفتگی طولانی مدتی دارد که به‌طور متوسط ۲۱-۱۴ روز طول می‌کشد. شخص سالم با استنشاق ترشحات دهانی و بینی شخص بیمار آلوده می‌شود و حداکثر زمان انتقال دو روز قبل از شروع علائم تا پنج روز بعد از شروع علائم است.
● بیماریهای ثانویه اوریون
دکتر بابک گروسی با تاکید بر اینکه اوریون بیماری خطرناکی نیست، یادآور می‌شود: با این حال باید مراقب بود و جانب احتیاط را رعایت کرد. این بیماری هرچند به ندرت اما ممکن است مغز را درگیر کند. اوریون همچنین ممکن است باعث تورم تخمدان شود و درنوجوانان و جوانان پسر بیضه‌ها را درگیر کند و تاثیراتی احتمالی در ناباروری اینگونه افراد برجای بگذارد.
اگر قبل، در طی و یا بعد از تورم غدد بزاقی کودک دچار درد و سفتی گردن شود علامت بروز مننژیت ناشی از اوریون است که می‌تواند خطرناک باشد.
وی همچنین افزود: فردی که به اوریون مبتلا می‌شود به‌طور دائم در مقابل این بیماری ایمنی پیدا می‌کند.مننژیت عارضه نادر (۲در۱۰۰مورد) دیگری است که معمولا طی روزهای
۳-۱۰بیماری عارض می‌گردد و بیمار دچار سردرد ـ استفراغ ـ سفتی گردن می‌شود. اگرچه در مقایسه با مننژیت‌های دیگر خوش‌خیم‌تر است ولی در هر حال نیازمند مراقبتهای ویژه است. ناشنوایی یکی از عوارض مهم بیماری که با احتمال شیوع نیازمند توجه ویژه است و لازم است تست شنوایی از بیماران به‌عمل آید.
پانکراتیت هم عارضه دیگری است که طی بیماری ممکن است ویروس پانکراس را درگیر کند. در این حالت کودک دچار درد شکمی و استفراغ‌های مکرر می‌شود. معمولا این عارضه با اقدامات حمایتی برطرف می‌شود. از دیگر عوارض نادر بیماری گرفتاری قلب (میوکاردیت)وگرفتاری کلیه است.
● اقداماتی برای کمک به بیمار
در این دوران بهتر است به کودک بیمارتان غذاهای مایع مانند شیر، سوپ و یا ماست بدهید تا بلع غذا آسان‌تر باشد. برای رفع خشکی دهان بیمار مایعات فراوان به او بدهید و در صورت ایجاد مشکل هنگام نوشیدن از نی استفاده کنید.
در این بیماری استراحت کافی و پرهیز از تحرک توصیه می‌شود. در این دوران درجه حرارت بدن کودک را کنترل کنید و در صورتی که حرارت بدن او بالا بود، سعی کنید با استفاده از اسفنج مرطوب، تبش را پایین آورید. برای تسکین درد کودک می‌توانید از قرار دادن کمپرس آب گرم روی ناحیه غدد بزاقی استفاده کنید، این کار روند بهبود تورم ناشی از بیماری را تسریع می‌کند.
هر چه زودتر بیمار را به دکتر ببرید و در صورت مشاهده وخیم‌تر شدن بیماری بعد از ۱۰ روز و وجود سردرد یا سفتی گردن حتما به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که معمولا توصیه می‌شود تا ۵ روز بعد از بین رفتن تورم غدد بزاقی از مدرسه رفتن کودک جلوگیری کنید.
بهترین راه پیشگیری واکسیناسیون به موقع کودکان است. سال ۱۳۸۴ برنامه واکسیناسیون منظم علیه بیماری اوریون در ایران شروع شده‌است که در دو نوبت یک و ۶ سالگی به فرد تزریق می‌شود. واکسن اوریون همراه واکسن‌های سرخک و سرخچه به کودکان تزریق می‌شود
ارسالی از عمار لطفی دانشجوی گفتار درمانی
نکات مهم برای کسانی که میخواهند گوششان را سوراخ کنند
توصیه‌های بهداشتی به آنها که میخواهند گوشواره بیندازند
گوشها و گوشواره‌ها
این روزها مد شده که برخی خانم‌ها، به جای یک گوشواره، چند گوشواره می‌اندازند و طبیعتا چند سوراخ در گوششان ایجاد می‌کنند. شاید از نظر بعضی‌ها این مدل سوراخ‌کردن گوش زیباتر یا امروزی‌تر باشد ولی پزشکان نظر دیگری دارند…
متخصصان پوست و مو هشدار می‌دهند که سوارخ‌کردن لاله گوش خطرناک است و بهترین مکان برای سوراخ کردن گوش همان نرمه گوش است. اگر شما دوست دارید گوش خودتان و یا دختر کوچولویتان را سوراخ کنید و بتوانید چند تا گوشواره زیبا به گوشتان بیاویزید، توصیه‌های ما را پیش از سوراخ‌کردن گوشتان بخوانید.
● فقط نرمه گوش را سوراخ کنید
نرمه گوش که همان قسمت پایینی گوش است، جایی است که برای سوراخ‌کردن نشانه می‌رود تا لحظاتی بعد یک جفت گوشواره طلا در آن برق بزند. این ناحیه یکی از بهترین نواحی بدن برای آویزان‌کردن آویز و گوشواره است. در این میان بسیاری از مادران که صاحب یک دختر کوچولو می‌شوند وقتی کودک کمی بزرگتر می‌شود به فکر می‌افتند که گوش کودک را سوراخ کنند. در کشور ما، مرسوم است که این کار در سنین کودکی انجام شود. پیش از این وسایل مدرن امروزی وجود نداشت و با استفاده از نخ و سوزن، گوش دختربچه خانواده را سوراخ می‌کردند.
● پیش از سوراخ کردن گوش بخوانید
این روزها مادران کمتر گوش دختربچه‌شان را در خانه سوراخ می‌کنند. ولی به هر حال، برای سوراخ‌کردن گوش کودکان بهتر است مراکز درمانی مجاز را که از استریل بودن وسایل و تجهیزات آن مطمئن هستید، انتخاب کنید زیرا امکان انتقال هپاتیت، ایدز و کزاز با وسایل آلوده وجود دارد. نکته دیگری که نباید فراموش کنید، این است که پیش از سوراخ‌کردن گوش کودکتان، او را حتما نزد پزشک ببرید و از او راهنمایی‌های لازم را بگیرید. سوراخ‌کردن گوش در شرایط استریل در مجموع عملی کم‌خطر است اما در مورد بعضی از افراد که مستعد عفونت هستند؛ مانند بیماران دیابتی یا افرادی که کورتون مصرف می‌کنند یا افرادی که بیماری‌هایی دارند که خونشان به راحتی منعقد نمی‌شود و احتمال خون‌ریزی در آنها بالا است یا افرادی که داروهای ضد انعقاد خون مصرف می‌کنند، ممکن است این مساله دردسرساز شود و بهتر است پزشک در این موارد نظارت دقیق داشته باشد.
● توصیه‌های ایمنی برای سوراخ کردن گوش
سوراخ کردن گوش یکی از کارهای بسیار رایج و معمول بین خانم‌هاست. البته این کار از زمان‌های قدیم رایج بوده است، منتها با روشهای سنتی. این روزها، وسایل انجام دادن این کار پیشرفته‌تر شده است و چند دقیقه هم بیشتر طول نمی‌کشد؛ برخی افراد هم از این امکان استفاده و چند سوراخ در گوش خود ایجاد می‌کنند تا تمام گوشواره‌های مورد علاقه خود را همزمان در گوش داشته باشند!
البته اگر مراقبتهای لازم بعد از این عمل ساده را درست انجام ندهید؛ چند گوشواره که هیچ، حتی یک گوشواره را هم نمی‌توانید در گوش خود نگه دارید؛ پس تا وقتی که زخم گوش‌هایتان کاملا خوب نشده است، به این موارد توجه کافی داشته باشید:
۱) اگر قصد دارید گوشواره‌ای غیر از جنس طلا به گوشتان بیندازید، حتما با فردی که گوشتان را سوراخ می‌کند مشورت کنید و از درستی انتخاب گوشواره خود مطمئن شوید.
۲) اگر پوست حساسی دارید، احتمالا تنها گزینه مناسب برای شما گوشواره‌ای از جنس طلا یا نقره مرغوب است. یادتان باشد که قبل از لمس کردن گوش‌هایتان دست خود را بشویید. این کار احتمال عفونت و گسترش آلودگی را کاهش می‌دهد.
۳) گوشواره‌هایتان را باید روزی دو بار (یک بار صبح و یک بار شب) تمیز کنید.
۴) برای تمیز کردن اطراف سوراخ گوش نیز از محلول ضدعفونی‌کننده مخصوص گوش استفاده کنید. محلول را روی تکه پنبه‌ای بمالید و ناحیه بین گوش و گوشواره را تمیز کنید.
۵) چند بار در روز، گوشواره را در گوشتان بچرخانید؛ این کار مانع از چسبیدن گوشواره به زخم سوراخ گوش می‌شود.
۶) گوشواره را تا زمان مشخصی در گوش نگه دارید. شما باید حداقل بین ۴ تا ۶ هفته بعد از عمل سوراخ کردن گوش از گوشواره استفاده کنید، وگرنه زخم تازه جوش می‌خورد و سوراخ ناپدید می‌شود!
۷) اگر بعد از گذشت یک روز از سوراخ کردن گوشتان قرمزی و تورم یا درد مشاهده کردید، با احتمال اینکه علایم عفونت است، به پزشک عمومی مراجعه کنید.
۸) یادتان باشد که در مدت ترمیم گوش از هیچ نوع افشانه مخصوص مو یا خوشبوکننده و ادکلن استفاده نکنید. در ضمن، تا قبل از درمان محل، با گوشواره‌هایتان بازی نکنید و آن را نکشید تا باعث پشیمانی نشود!
راهنمای انتخاب گوشواره مناسب
ما اکثرا فکر می‌کنیم در انتخاب جواهر فقط مدل آن مهم است و چیزی را که در نگاه اول خوش‌مان بیاید می‌خریم و می‌پوشیم؛ غافل از اینکه یک انتخاب غلط می‌تواند چهره و ظاهر ما را نامتناسب نشان دهد. در مورد گوشواره هم شکل و ترکیب صورت، اندازه گردن و وجود چین‌های روی گردن که بر اثر سن یا افزایش وزن وجود دارد بسیار مهم است. برخی نکات مهم برای انتخاب گوشواره مناسب از این قرار است:
۱) اگر صورتی کشیده دارید می‌توانید از گوشواره‌های چلچراغی و حلقه‌های بزرگی که آویز دارند استفاده کنید همچنین گوشواره‌های دکمه‌ای یا میخی را نیز می‌توانید بپوشید.
۲) گوشواره‌های گرد و آویز صورت را چاق‌تر و چین‌های روی گردن را بیشتر نشان می‌دهند پس اگر صورتی گرد و چاق دارید از مدل‌های بزرگ و گرد بپرهیزید.
۳) اگر صورتی گرد با چین‌ها و غبغب آویزان دارید از مدل‌های گوشواره دگمه‌ای یا حلقه‌ای کوچک دوری کنید.
۴) اگر گردن کوتاهی دارید از مدل گوشواره‌های آویز بلند هرگز انتخاب نکنید چون گردن شما را کوتاهتر نشان می‌دهد.
۵) گوشواره‌های حلقه‌ای ساده به اندازه متوسط برای هر شخص مناسب است.
۶) اگر می‌خواهید در موقعیتی جدی و تخصصی باشید هرگز گوشواره‌های بزرگ و شلوغ را بر گوشتان آویزان نکنید. بهتر است به جای گوشواره، از گردنبند، دستبند یا سنجاق سینه استفاده
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
گوش درد شناگران
ـ نشانه‌ها:(گوش دردی که معمولاً پس از شنا عارض می‌شود)
۱. خارش یا مسدود شدن مجرای گوش
۲. ترشحات از مجرای گوش
۳. درد
۴. تب
۵. تورم غدد لنفاوی و انقباض در ناحیه گوش
ـ مراقبت خانگی:
۱. برای برطرف کردن درد، آسپیرین یا استامینوفن بدهید و از کمپرس گرم بر روی گوش استفاده کنید.
۲. سعی کنید با خشک کردن مجرای گوش بعد از هر بار شنا، از بروز این عارضه جلوگیری کنید. بدین منظور چند قطره گلیسیرین در هر گوش بریزید.
۳. بعد از ریختن هر قطره گوش، سر کودک را برای مدتی خم نگه دارید تا عمیقاً به داخل مجرای گوش نفوذ کند.
ـ موارد احتیاط:
۱. درد شدید، تب یا تورم غدد لنفاوی نزدیک گوش یا عدم پاسخ به درمان خانگی، نشان‌گر این است که کودک باید توسط پزشک معاینه شود.
۲. هیچ‌گاه سعی نکنید که داخل گوش کودک را پاک کنید.
ارسالی از عمار لطفی دانشجوی گفتار درمانی
سلام بر استاد عزیزم
حالتون خوبه ممنون از اطلاعات مفیدی که داخل سایتتون میذارین
دلم براتون تنگ شده انشالله هرچه زودتر ببینمتون
پیشاپیش منم عید نوروز رو به شما و خانواده محترمتون تبریک میگم
تا بعد یا علی مدد
پيشگيري از كم شنوايي و ناشنوايي در كودكان
شنوایی یکی از حواس برتر انسان است . محروم بودن از حس شنوایی فقط به مفهوم نشنیدن صدا نیست، بلکه ماحصل این محرومیت ، موجب عدم دستیابی به بسیاری از تجربیات مفید و امید بخش زندگی فردی و اجتماعی می شود تا جایی که ممکن است فرد را از مسیر موفقیت دور نماید . توجه به این مسئله ، که صحبت کردن امری اکتسابی است وانسان از راه شنیدن، زبان محیط اطراف خود رافرا گرفته و سپس قادر به تکلم می گردد، اهمیت ویژه این حس را نشان می دهد . لذا بدون شنیدن، گفتار به وجود نخواهد آمد و به همین علت ، کودکان و افراد ناشنوا قادر به تکلم نیستند.اما نکته قابل تأمل این است که چطور می توانیم از ایجاد کم شنوایی و به دنبال آن عدم تکلم جلوگیری وپیشگیری کنیم .
“پیشگیری از کم شنوایی”
والدین باید قبل از بچه دار شدن ، این مساله را درنظر بگیرند و نسبت به آن اطلاعات و آگاهیهای لازم را کسب کنند ؛ آنها می توانند با رعایت موارد زیر، احتمال تولد فرزند کم شنوا یا سخت شنوا را کاهش دهند :
1-انجام مشاوره ژنتیکی قبل از ازدواج .
2-انجام آزمایشات خونی و بررسی عامل “RH”.
3-مشاوره با پزشک قبل از بارداری در صورت ابتلاء به بیماری مزمن یا خاص .
4-مصرف نکردن دارو ، بدون تجویز پزشک در دوران بارداری .
5-جلوگیری از ضربات فیزیکی و مکانیکی در دوران بارداری.
6-مراقبت جهت پیشگیری از ابتلاء به بیماریهای مختلف در دوران بارداری .
7-مبادرت به زدن واکسن سرخجه قبل از بارداری و …
“عوامل احتمال کم شنوایی بعد از تولد”
فاکتورهای دوران نوزادی ( از تولد تا یک ماهگی ) که خطر ابتلاء به کم شنوایی را افزایش می دهند عبارتند از:
1- سابقه خانوادگی درخصوص وجود کم شنوایی مادرزادی حسی یا عصبی.
2- عفونتهای دوران نوزادی مانند سیفلیس و سرخجه.
3- وزن کمتر از 1500 گرم نوزاد هنگام تولد .
4- زردی دوران نوزادی در حدی که منجر به تعویض خون شود.
5- مصرف داروهایی که اثر تخریبی روی شنوایی دارند . مانند آمینو گلیکوزیدها( خبتامایسین، توبرامایسین، کاتامایسین و استرپتومایسین، هنگامی که به صورت دوره ای و طولانی مدت مصرف شود . )
6- مننژیت باکتریایی.
7- وجود نشانه های غیر طبیعی یا اختلالاتی که با شنوایی مرتبط است .
8- نگهداری نوزاد در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بیش از 5 روز.
فاکتورهای دوران کودکی ( یک ماهگی تا سه سالگی ) که خطر ابتلاء به کم شنوایی را افزایش می دهند عبارتند از :
1.نگرانی والدین نسبت به تأخیر زبان آموزی و تکلم ، با توجه به سن کودک.
2.مننژیت باکتریایی و عفونتهای مرتبط با کاهش شنوایی .
3.ضربه به سر که با کاهش هوشیاری کودک یا شکستگی جمجمه همراه باشد .
4.مصرف داروهایی که اثر تخریبی بر روی شنوایی دارند مانند آمینو گلیکوزیدها به مدت طولانی .
5.عفونتهای مزمن گوش میانی و تجمع مایع در گوش میانی بیش از 3 ماه .
6.اختلالاتی مانند شکاف کام که عملکرد شیپور استاش را مختل می کند .
7.وجود سابقه کاهش شنوایی دائم یا پیشرونده در فامیل .
8.بیماریهای دوران کودکی مانند اوریون، مننژیت ، مخملک.
9.آسیب های دوران کودکی به ویژه شکسستگی جمجه، برخورد اجسام تیز با سر یا گوش، قرار گرفتن در معرض اصوات بلند و… .
اگر کودک شما دارای یکی از فاکتورهای فوق باشد ، نسبت به ابتلاء به کم شنوایی در معرض خطر بیشتری قرار دارد شما دراین رابطه باید با یک متخصص گوش و حلق بینی و یک کارشناس شنوایی شناسی( ادیولوژیست) مشورت نمایید و در صورت تشخیص، باید از کودک شما ارزیابی کامل شنوایی به عمل آید .
“عوارض ناشی از وجود کم شنوایی دائم”
اگر کودک شما یا هر فرد دیگری مبتلا به کم شنوایی باشد و برای تشخیص ، درمان و توانبخشی آن اقدام نکنید ، پس از گذشت زمان کمی به عوارض ناشی از کم شنوایی نیز مبتلا می شود . این عوارض عبارتند از :
تأخیر در رشد طبیعی گفتار و زبان، اختلالات تولیدی گفتار ، اختلال در روان بودن گفتار، اختلال در صرف و نحو زبان، اختلال در ارتباط گیری، اختلال عاطفی- رفتاری، اختلال در تفکر، تاخیر در رشد اجتماعی- فرهنگی ، اختلال در یادگیری و افت تحصیلی، اختلال خواندن و نوشتن ، اختلال در حافظه شنیداری ، بروز ناتوانیهای درکی – شنیداری، کاهش ذخیره لغات و …
“درمان و توانبخشی”
پس از ارزیابی شنوایی ، متخصص شنوایی شناسی ، درباره وضعیت شنوایی کودکتان با شما صحبت خواهد کرد . برخی اختلالات شنوایی ، مانند اوتیت گوش میانی و گوش خارجی به وسیله دارو قابل درمان است ، اما برخی دیگر از اختلالات شنوایی ، مانند کاهش شنوایی حسی – عصبی قابل درمان دارویی نیست و فرد باید در پروسه توانبخشی قرار گیرد . در تعریف، توانبخشی عبارت است از مجموعه خدمات پزشکی، اجتماعی ، روانی ، حرفه ای و آموزشی که به منظور باز توانی فرد اجرا می شود تا کارایی فرد به بالاترین حد ممکن برسد و بتواند به طور مستقل در جامعه زندگی کند .
با پیشرفتهای به عمل آمده در زمینه فن آوری ، در سالهای اخیر، فراهم آوردن اطلاعات گفتاری به وسیله سمعک ، حتی برای کودکانی که مبتلا به شدیدترین میزان نقص شنوایی باشند نیز ممکن گردیده است .
سمعکها مؤثرترین راهکار و بهترین تدبیر درمانی برای اغلب افراد مبتلا به کم شنوایی می باشند .
خصوصیات الکترواگوستیکی سمعک ، باید با خصوصیات باقی مانده شنوایی فرد مبتلا به کم شنوایی ، تطبیق داده شده و سمعک برای گوش آن فرد تنظیم شود . لذا فرد مبتلا به کم شنوایی نمی تواند هر سمعکی را استفاده نماید ، بلکه برای تجویز و تنظیم سمعک باید به متخصص ادیولوژیست مراجعه کند .
البته بهتر است به خاطر داشته باشید که همیشه پیشگیری بهتر است از درمان…
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
سیگار و چاقی = کاهش شنوایی
محققان می‌گویند استعمال دخانیات و چاقی می‌تواند ضعف دائمی حس شنوایی را به همراه داشته باشد.
به گفته محققان هر دو عامل فوق، به روند خون رسانی به گوش لطمه می زنند و آسیب وارد شده به حس شنوایی با طول مدت مصرف دخانیات یا میزان چاقی ارتباط مستقیم دارد.
در این حال، به گزارش گروه تحقیقاتی دانشگاه آنتورپ در بلژیک آلودگی صوتی محل کار، همچنان مهم ترین خطر برای شنوایی افراد است.
نتیجه این تحقیق در مجله انجمن تحقیقات بیماری های گوش، حلق و بینی منتشر شده است.
نتیجه یک تحقیق دیگر نشان می دهد استعمال دخانیات در افراد میانسال باعث ضعف حافظه و فراموشی می شود.
ناشنوایی
پیش از این نیز تحقیقات بیانگر ارتباط میان سیگار و ضعف شنوایی بوده است، ولی محققان دانشگاه آنتورپ با تحقیق بر چهار هزار زن و مرد 53 تا 67 ساله توانسته اند شواهد انکارناپذیری را در این باره عرضه کنند.
از همه این افراد پیش از آغاز تحقیقات، آزمایش شنوایی سنجی به عمل آمد و از آنان درباره نحوه زندگی و شرایط کارشان پرسیده شد.
به گفته دکتر اریک فرانسن، یکی از سرپرستان گروه تحقیقاتی، توانایی گوش میانی افراد سیگاری و چاق در دریافت فرکانس های صوتی بالا آسیب می بیند، ولی میزان آسیب دیدگی در افرادی که در محیط های پُر صدا کار می کنند، بیشتر است.
دکتر فرانسن در این باره گفت: “میزان ضعف شنوایی با میزان استعمال دخانیات و چاقی، رابطه مستقیم دارد و بعد از یک سال از شروع استفاده از دخانیات، وضع شنوایی بدتر می شود.”
به گفته او بر خلاف دیگر اعضا و اندام های بدن، آسیب دیدگی قدرت شنوایی ترمیم پذیر نیست.
در این حال، تحقیق جداگانه ای که به وسیله محققان بریتانیایی و فرانسوی انجام شده است، نشان می دهد که استعمال دخانیات باعث ضعف حافظه و کاهش توانایی استدلال کلامی در افراد می شود.
سیگار کشیدن
این تحقیق طی پنج سال روی 5000 فرد میانسال انجام شد.
ضعف حافظه در افراد میانسال، زمینه ساز بروز فراموشی و زوال عقل در سنین بالاتر است. استعمال دخانیات با صدمه زدن به خون رسانی به گوش، به شنوایی آسیب می زند.
بر اساس خبری دیگر، مطالعه تازه ای نشان می دهد جوانانی که سیگار می کشند یا مادرانشان در دوران بارداری سیگار کشیده اند، احتمال مشکلات شنوایی و همچنین درک صحیح سخن دیگران، در آنها بیشتر است.
محققان دانشگاه ییل آمریکا در آزمایش هایی بر روی 67 نوجوان دریافتند کسانی که در معرض دود سیگار قرار گرفته اند، وقتی عاملی برای حواس پرتی در محیط هست، نمی توانند راحت تمرکز کنند و صداها را تشخیص دهند.
به علاوه این تیم گفت اسکن های آنان نشان می دهد قرار گرفتن در معرض دود سیگار، ماده سفید مغز را که مسئول ارسال پیام است، دچار تغییراتی می کند.
این یافته ها در مجله “نیو ساینتیست” گزارش شده است.
اسکن مغز
پژوهشگران، مغز نوجوانان مورد مطالعه را اسکن کردند و دریافتند احتمال آنکه ماده سفید مغز کسانی که بیشتر در معرض دود سیگار بوده اند بالاتر باشد، بیشتر است.
مطالعات قبلی نشان داده بود که کودکانی که ماده سفید مغز آنان بیش از حد رشد کرده ، در انتقال و درک صدا مشکلاتی دارند، زیرا این ماده با بقیه مغز هماهنگ نیست.
محققان معتقدند که تولید زائد ماده سفید مغز ناشی از نیکوتین است، زیرا باعث تحریک ترکیبی شیمیایی به نام استیل کولین می شود.
تست های کامپیوتری بر روی این گروه از جوانان 13 تا 18 ساله همچنین شواهد بیشتری در تایید این یافته فراهم کرد.
لسلی جیکوبسون، سرپرست این تحقیقات، گفت: “افراد متاثر از این مشکل در محیط هایی که عاملی برای حواس پرتی در آنان وجود داشته باشد ،مشکلاتی خواهند داشت. این محیط ها می توانند کلاس درس، جایی که سایرین حرف می زنند و محیط پر جنبش و جوش باشد. این مشکل در ترکیب با سایر مشکلات، مثل اختلال رفتاری، می تواند دانش آموز را به سوی ناکامی در تحصیل بکشاند
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
شاید شما هم از آن دسته افرادی هستید كه هر از چند گاهی احساس می‌كنند گوششان از موم(جرم گوش) پُر است و دیگر نمی‌توانند خوب بشنوند و سعی می‌كنند با گوش پاك كن یا هر وسیله دیگری، خود را از شر این مشكل رها كنند.
این كار اگر چه خیلی متداول است، اما به هیچ عنوان یك روش علمی نیست. این كار آنقدر شایع شده كه متخصصان مجبور شده‌اند به‌تازگی دستورالعملی برای رفع آن صادر كنند.
اگر شما هم دوست دارید از دست این مشكل راحت شوید، متن زیر را بخوانید.
بدن انسان ساختار شگفت انگیزی دارد كه موم گوش(ear wax که در اصطلاح عامیانه به آن جرم گوش می گویند) یكی از پیش پاافتاده‌ترین آنهاست. بسیاری از افراد تلاش می‌كنند تا به هر شكلی، با پنبه یا چوب كبریت، این موم را از گوش خود خارج كنند، اما حتی همین ماده ی زرد‌رنگ و چسبناك که به‌نظر بی‌اهمیت است، در بدن وظیفه‌ای دارد. موم گوش، برخلاف نام غلط‌اندازش، از موم ساخته نشده، بلكه تركیبی از یک سری مواد است كه از غدد عرق و چربی پوشاننده مجرای گوش ترشح می‌شوند، به اضافه ی لایه‌های كنده شده پوست و تكه‌های مو.
این ماده كه در یك سوم خارجی بخش غضروفی مجرای گوش ترشح می‌شود، به‌عنوان یك پاك‌كننده و ضدعفونی‌كننده خودكار عمل می کند. علاوه بر این از قسمتهای حساس مجرای گوش محافظت كرده و آن‌را چرب و نرم می‌كند.
معمولا موم اضافی گوش، بدون نیاز به دستکاری، راه خود را به بیرون گوش پیدا كرده و با حركات فك از جمله جویدن به سمت بیرون رانده می شود و تمام گرد و غبار، اجسام خارجی و آلودگی‌ها را هم با خود خارج می‌كند. این ماده به تدریج از سوراخ خارجی گوش بیرون ریخته و خشك می‌شود. در این حالت پاك كردن این موم اضافی كه از گوش خارج شده اشكالی ندارد، اما نباید در داخل مجرای گوش به‌دنبال این ماده بگردید، بلكه توصیه می‌شود تنها وقتی آن‌را تمیز كنید كه از گوشتان خارج شده است.
مومی علیه باكتری و قارچ
مطالعات نشان داده كه موم گوش بر بعضی از باكتری‌ها اثر باكتری‌كشی دارد. در ضمن محققان متوجه شده‌اند که این ماده خاصیت ضد قارچی هم دارد. به‌نظر می‌رسد این اثرات ناشی از وجود اسید‌های چرب اشباع و ایزوزیم در موم گوش و به‌خصوص خاصیت اسیدی آن باشد. با اینكه موم گوش كه متخصصان به آن سِرومِن (ear cerumen) می‌گویند، مفید و لازم است، اما زیادی آن هم مشكلاتی ایجاد می‌كند.
دستكاری خطرناك
جرم گوش
متخصصان توصیه می‌کنند اگر تجمع موم گوش باعث ناراحتی شما شده و علائمی ایجاد كرده، به جای اینكه خودتان با استفاده از پنبه و گوش پاك كن به جانش بیفتید، به پزشك مراجعه كنید. انباشته شدن این ماده در گوش می‌تواند علائمی مثل درد، خارش، احساس پُری گوش، كاهش شنوایی و حتی وزوز و صدای زنگ را در گوش به وجود آورد.
اما دستكاری گوش با اجسام تیز و گوش پاككن نه تنها كمكی به حل مشكل نمی‌كند، بلكه باعث تحریك گوش و ترشح بیشتر موم و حتی عوارض دیگری از جمله عفونت و آسیب مجرای گوش می‌شود.
درمان راه دارد
درمان مؤثر با استفاده از مواد حلال موم و خیس‌كننده گوش انجام می‌شود. پس از اینكه با توصیه پزشك چند روزی از این مواد در گوش خود ریختید، ممكن است موم خود به‌خود از گوش خارج شده و مجرا باز شود.
شست و شوی گوش
اما اگر خودبه‌خود باز نشد، وقتی كه موم نرم‌تر شده و چسبندگی كمتری پیدا كرد، آن وقت است كه پزشك با استفاده از آب ولرم كه توسط سُرَنگ مخصوص شست‌وشوی گوش با فشار به داخل مجرا رانده می‌شود، موم را از مجرا بیرون می‌آورد.
جهت سرنگ باید طوری باشد كه آب از قسمت بالا و عقب مجرا حركت كرده و تمام مجرا را هنگام خروج پاك كند.
دمای این آب باید با دمای بدن انسان یکسان باشد، وگرنه در هنگام شست‌وشو باعث ایجاد سرگیجه خواهد شد.
كورت وارد می‌شود
مواردی كه مجرای گوش باریك بوده یا پرده گوش پاره شده باشد، كار پزشك سخت‌تر می شود و باید از وسایل خاصی برای خارج كردن موم استفاده كند. علاوه بر این در بعضی از افراد هم نباید از روش شست‌وشو استفاده كرد مانند افراد دیابتی و كسانی كه ضعف سیستم ایمنی دارند.
خارج کردن جرم گوش با کورت
در این صورت با مَكِش (وَكیوم) و وسایل كوچك مخصوصی مانند كورت(curette)- كه دارای میكروسكوپی برای مشاهده مجراست- هم می‌توان موم را خارج كرد. البته فكر نكنید می‌توانید دست به كار شده و با جاروبرقی و سوزن، موم را از گوشتان درآورید.
این كار هم خالی از خطر نیست و تنها باید توسط یك پزشک متخصص حرفه‌ای انجام شود.
عفونت گوش خارجی، درد، سرگیجه، وزوز گوش و پارگی پرده گوش از عوارض ناخواسته ی هرگونه دستكاری گوش است.
نكته‌ای كه متخصصان بسیار بر آن می کنند این است كه به هیچ عنوان از گوش پاككن و وسایل دیگر برای خارج كردن موم استفاده نكنید، چون تنها باعث هل دادن بیشتر موم به داخل مجرا شده و درمان را مشكل‌تر می‌كند. علاوه بر این نباید از آب‌نبات‌های مكیدنی برای تحریك ترشح موم گوش و شمع‌های مخروطی مخصوص گوش برای خروج این ماده استفاده كرد.
سمعك مراقبت می‌خواهد
هنوز متخصصان هیچ راه تاییدشده‌ای برای پیشگیری از تجمع موم در گوش پیدا نكرده‌اند، اما به كسانی كه بیشتر در معرض خطر هستند- از جمله كسانی كه قبلا دچار این مشكل شده‌اند- توصیه می‌شود هر 6 تا 12 ماه یک بار به پزشك مراجعه كنند. كسانی كه از سمعك استفاده می‌كنند بهتر است به‌طور منظم برای پیشگیری از تجمع موم گوش معاینه شوند. این كار نه تنها به حفظ عملكرد سمعك كمك می‌كند، بلكه احتمال خراب شدن آن را هم كم می‌كند.
توصیه می‌شود كسانی كه مستعد تجمع موم هستند، هر 6 تا 12 ماه یک بار با توصیه پزشک و در صورت لزوم، برای شست‌وشوی مرتب گوش مراجعه كنند.
با توجه به این دستورات امید می‌رود از شمار مبتلایان به عوارض تجمع موم گوش، یعنی كاهش شنوایی و عفونت كم شود
ارسالی از عمار لطفی دانشجوی گفتار درمانی
بیماری بری بری
بری‌بری (به انگلیسی: Beriberi) یک نوع سوءتغذیه است که در اثر کمبود تیامین (ویتامین ب۱) بروز می‌کند.
تیامین در شکاندن مولکول‌های قند مانند گلوکز به منظور تولید انرژی نقش مهمی دارد. علاوه بر این، در ساختار غشای سلولی نورون‌ها نیز وجود دارد. کمبود این ویتامین موجب ابتلا به بری‌بری و پیدایش علایمی چون خستگی مفرط و اختلال در کارکرد قلب، دستگاه عصبی، ماهیچه‌ها و دستگاه گوارش می‌شود.
علت:
بری‌بری بر اثر کمبود تیامین ظاهر می‌شود. بدن انسان قادر به تولید این ویتامین نیست، و باید آن را از رژیم غذایی خود دریافت کند. تیامین به طور طبیعی در غلات و غذاهای تازه، به خصوص آرد کامل، گوشت تازه، حبوبات، سبزیجات، میوه‌ها و شیر وجود دارد. بنابراین، بری‌بری در افرادی بروز می‌کند که این غذاها را به دلایل مختلف، چون فقر و قحطی، از رژیم غذایی خود حذف کرده یا میزان آنها را از مقدار مورد نیز بدنشان کم کرده اند.
بری‌بری می‌تواند همچنین در افرادی که از برنج سفید (که دارای میزان کمی تیامین است) استفاده می‌کنند دیده شود. این بیماری در قرن نوزدهم و قبل از آن، در کشورهای آسیایی که برنج سفید را به عنوان غذای اصلی خود مصرف می‌کردند شایع بود.
افراد الکلی دارای رژیم غذایی نامناسب، و نوزادان شیرخواری که مادر آنها دچار کمبود تیامین هستند نیز در معرض ابتلا به بری‌بری قرار دارند.
در گوشت برخی ماهی‌ها آنزیم تیامیناز وجود دارد که موجب از بین رفتن تیامین می‌شود. این آنزیم با پختن ماهی از بین می‌رود، ولی مصرف خام آن در کشورهایی چون ژاپن می‌تواند موجب بری‌بری شود.
علایم:
به طور کلی، علایم بری‌بری شامل کاهش وزن، اختلال در ادراک حواس، اختلالات هیجانی، ضعف و درد در اعضای بدن و نامنظمی ضرب‌آهنگ قلب هستند. ورم بخش‌هایی در بدن نیز از علایم دیگر بری‌بری است. به علاوه، ممکن از غلظت اسید لاکتیک و اسید پیروویک در خون افزایش یابد. بری‌بری وخیم موجب نارسایی قلبی و مرگ می‌شود.
بری‌بری را به دو نوع تقسیم می‌کنند:
* بری‌بری مرطوب: این نوع بری‌بری بیشتر قلب را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موجب نارسایی قلب و سست شدن دیواره‌های مویرگ‌ها می‌شود. مورد دوم باعث ایجاد ورم در بافت‌ها می‌شود. تنگی نفس و افزایش اسید لاکتیک خون از دیگر نشانه‌های بری‌بری مرطوب هستند. بری‌بری مرطوب می‌تواند موجب مرگ شود.
* بری‌بری خشک: بری‌بری خشک اعصاب محیطی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موجب فلجی یک یا چند عضو می‌شود. از علایم دیگر آن لرزش، سوزش و بی‌حسی در اعضا و بی‌اشتهایی است.
درمان:
درمان بری‌بری از طریق مصرف تیامین به صورت قرص یا با تزریق صورت می‌گیرد. علایم بهبودی بیمار از ساعاتی پس از شروع درمان ظاهر می‌شود. در صورت دردسترس نبودن این ویتامین به شکل دارو، درمان می‌تواند با رژیم غذایی غنی از تیامین (مانند نان کامل) انجام گیرد. روند بهبودی در درمان از طریق رژیم غذایی کندتر خواهد بود.
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
گوش
گوشهای ما مسئول دو حس حیاتی اما کاملا متفاوت هستند: شنوایی و تعادل. صداهای تشخیص داده شده از طریق گوشها ، اطلاعات اساسی را درباره محیط خارجی به ما می‌دهند و به ما اجازه می‌دهند با روشهای پیچیده‌ای چون گفتار و موسیقی ارتباط برقرار کنیم. علاوه بر این گوشها در حس تعادل ما نیز سهم دارند. درک ناخود آگاه وضعیت بدن در فضا به ما اجازه می‌دهد تا بایستیم و حرکت کنیم بدون آنکه زمین بخوریم.
گوش دارای اندامهای مجزای شنوایی و تعادل است که صداهای دنیای اطرافمان و اطلاعات درونی درباره وضعیت و حرکتمان را تشخیص می‌دهد. ساختمانهای حسی داخل گوش ، اشکال متفاوت اطلاعات را به صورت ایمپالسهای عصبی برگردانده تا از طریق اعصاب به قسمتهای مختلف مغز ، جایی که اطلاعات تجزیه و تحلیل می‌شوند، فرستاده شوند. توانایی ما در تفسیر اصوات و استفاده از اطلاعات ، درباره تعادل در زمان نوزادی و کودکی شکل می‌گیرد.
کیفیت صوت
در واقع صوت ارتعاش مولکولها در هوای اطراف ماست. درجه بلندی (Pitch) یک صدا (میزان بم یا زیر بودن) ویژگی‌ای از امواج صوت می‌باشد که فرکانس (تواتر) نامیده می‌شود. فرکانس تعداد ارتعاش در هر ثانیه است و در واحدهایی به نام Hertz سنجیده می‌شود. هر چقدر فرکانس بالاتر باشد صدا زیرتر است. شدت و قدرت یک صدا به نیروی امواج صوتی بستگی دارد که در واحدهایی به نام دسی بل (Decibel) اندازه‌گیری می‌شود . با هر ١٠ دسی بل افزایش در قدرت صدایی به بلندی دو برابر شنیده می‌شود، بنابراین صدایی با ٩٠ دسی بل دو برابر قویتر از صدایی با ٨٠ دسی بل است.
مکالمه بطور معمول در حدود ٦٠ دسی بل است صدایی تقریبی ترافیک معمولا در حدود ٨٠ دسی بل می‌باشد. قرار گرفتن در معرض صدای بالاتر از ١٢٠ دسی بل حتی برای مدتی کوتاه می‌تواند به شنوایی ما آسیب برساند.میزان توانایی ما در تجزیه صداهای مرکب مثل موسیقی و اینکه یک صدا چقدر بلند باشد تا قادر به شنیدن آن باشیم با یکدیگر متفاوت است. گوش انسان بطور معمول قادر است صداهایی با فرکانسهای بین ٢٠٠٠٠ – ٣٠ هرتز را تشخیص دهد، اما توانایی شنیدن صداهای فرکانس بالا با افزایش سن ، کاهش می‌یابد. حیواناتی مثل خفاش (bat) و سگ می‌توانند صداهایی با فرکانس های بالاتر از حد طبیعی شنوایی انسان را بشنوند.
تعادل و حرکت
در تعادل و حرکت گوشها دارای این عملکرد هستند: آگاهی از موقعیت سر و تشخیص چرخش و حرکت سردر تمامی جهات. مغز اطلاعات گوشها را با اطلاعات حاصل از گیرنده‌های موقعیت در عضلات ، تاندونها و مفاصل و اطلاعات بینایی بدست آمده از چشمها ترکیب می‌کند. ترکیب این اطلاعات باهم ما را قادر می‌سازد تا بدون از دست دادن تعادل در جهات مختلف حرکت کنیم. گوش از سه قسمت خارجی ، میانی و داخلی ساخته شده است. گوش خارجی دارای لاله گوش و مجرا می‌باشد. این لوله پر از هوا به پرده گوش منتهی می‌شود که در پاسخ به صدا مرتعش می‌شود.
پشت پرده گوش ، گوش میانی قرار دارد که از هوا پر شده و دارای سه استخوان ظریف می‌باشد که استخوانهای شنوایی نامیده می‌شوند. چکشی(malleus) ، سندانی (incus) و رکابی (stapes). این استخوانها ارتعاش پرده را به غشا دریچه بیضی که جدا کننده گوش میانی از گوش داخلی است ، منتقل می کنند. در گوش داخلی که پر از مایع می‌باشد حلزون قرار دارد که دارای گیرنده حسی برای شنوایی و ساختمانهای دیگری برای حرکت و تعادل است.
مکانیسم شنوایی
توانایی شنوایی به یک سری وقایع پیچیده در گوش بستگی دارد. امواج صوتی در هوا از طریق ساختمانهایی به گیرنده شنوایی منتقل می‌شوند. این گیرنده اندام کورتی نام داشته و در گوش داخلی قرار گرفته است. داخل اندام کورتی ، ارتعاشات فیزیکی بوسیله سلولهای مویی (hair cells) حسی تشخیص داده می‌شود و این سلولها با تولید سیگنالهای الکتریکی پاسخ می‌دهند. اعصاب این سیگنالها را به مغز منتقل می‌کنند و در آنجا این سیگنالها تفسیر می‌شوند . فرکانسهای مختلف صوتی سلولهای مویی را در قسمتهای مختلف اندام کورتی تحریک کرده و باعث درک اصواتی مثل موسیقی و مکالمه می‌شوند. صدا در نواحی شنوایی دو طرفه مغز پردازش می‌شود. اما صحبت بیشتر در طرف چپ مغز تفسیر می‌شود.
حس تعادل
توانایی ایستادن صاف و راه رفتن بدون آنکه بیفتیم به حس تعادل ما بستگی دارد. ساختمانهایی در گوش داخلی مثل دستگاه وسیتبولار (دهلیزی) شناخته شده‌اند که با تعیین وضعیت و حرکت سر در ایجاد تعادل نقش دارند. دستگاه وستیبولار از سه مجرای نیم دایره و دو دهلیز ساخته شده است. حرکت سر بوسیله سلولهای مویی در ساختمانهایی در مجاری نیم دایره که کریستا (cristae) نامیده می‌شوند و دو ساختمان در دهلیز که ماکولا (maculae) نامیده می‌شوند تشخیص داده می‌شود. حرکات چرخشی سر بوسیله کریستا که در مجاری نیم دایره قرار دارند تشخیص داده می‌شوند. بنابراین حرکت سر در هر جهتی بوسیله حداقل یک مجرا تشخیص داده می‌شود. این اطلاعات باعث حفظ تعادل و ثبات بینایی هنگام حرکت سر می‌شود.
حرکت خطی و وضعیت ایستا(ساکن static )
دو ماکولای درون و ستیبول در گوش داخلی حرکت خطی را حس می‌کنند. به عنوان مثال هنگام مسافرت با ماشین یا استفاده از آسانسور موقعیت سر به نیروی جاذبه بستگی دارد. تشخیص موقعیت سر در ارتباط با جاذبه به ما کمک می‌کند. به عنوان مثال ، هنگامی که درون آب عمیق شیرجه می‌زنیم به ما می‌فهماند از چه جهتی به سطح آب بیاییم.
راههای ارتباطی
اگر چه گوشها به ظاهر ساختمانهای مجزایی دارند، آنها مستقیما با بینی و حلق ارتباط دارند. قسمت قابل رویت گوش ، لاله گوش (pinna) با مجرای گوش مرتبط است که در انتهای آن پرده گوش (eardrum) قرار دارد. پشت این پرده ، گوش میانی است که یک فضای پر از هواست که از طریق مجرایی به نام شیپور استاش (Eustachian tube) با حفره پر پشت بینی و حلق مرتبط می‌باشد . این مجرا مسوول ایجاد فشار مشابه در هر دو طرف پرده است. ساختمان گوش داخلی در عمق جمجمه قرار گرفته و حاوی اندامهای حسی برای صدا و تعادل می‌باشد.
ساختمان گوش :
گوش از قسمتهای مختلفی تشکیل شده است. امواج صوتی مراحل مختلفی را درون گوش طی می‌کنند تا به اعصاب شنوایی تبدیل شوند. هر کدام از اجزای گوش درونی را این امواج تاثیر گذاشته (تقویت، جمع آوری ، تغییر فرکانس ، انتقال و…) و به اعصاب شنوایی می‌رسند. ساختمان گوش از قسمتهای مختلفی تشکیل شده است.
گوش خارجی
گوش خارجی امواج صوتی را جمع آوری و متمرکز می‌سازد و از دو قسمت تشکیل شده است.
لاله گوش
لاله گوش در غالب حیوانات متحرک است، و برای جمع کردن و هدایت امواج صوتی و تشخیص جهت صدا بکار می‌رود، ممکن است به طرف منبع صورت متوجه شود. در انسان لاله گوش بی‌حرکت است ولی تا اندازه‌ای جهت صوت را می‌تواند تشخیص دهد.
مجرای گوش خارجی
مجرای گوش خارجی لوله‌ایست که تقریبا 2 تا 3 سانتیمتر طول دارد و در حدود یک سانتیمتر مکعب حجم دارد و به پرده صماخ ختم می‌شود. ارتعاشات صوتی تا قسمت انتهایی این لوله بوسیله هوا منتقل شده ، پس از آن بوسیله محیطهای جامد و مایع به گوش میانی انتشار می‌یابد.
پرده صماخ
پرده صماخ غشایی است که بوسیله اصوات با فرکانسهای مختلف مرتعش می‌شود. درجه کشش آن از محیط به طرف مرکز تدریجا زیاد شده و به همین علت است که هر قسمت از این پرده بوسیله فرکانس معینی مرتعش می‌شود.
گوش میانی
گوش میانی امواج را تقویت و منتقل می‌کند. گوش میانی در حفره استخوانی موسوم به صندوق تمپان (Caisse De Tympan) قرار دارد و بوسیله شیپور استاش (Trompand Eustache) به حلق می‌رسد. ارتعاشات هوا که از گوش خارجی به پرده صماخ می‌رسد بوسیله چهار استخوان کوچک که یکی پس از دیگری متکی بهم مفصل شده است، به گوش داخلی منتقل می‌گردد. این چهار استخوان بر حسب شکلی که دارند شامل چکشی ، سندانی ، عدسی و رکابی است. وظیفه آنها کم کردن دامنه ارتعاشات و در نتیجه افزایش تغییرات فشار است.
پنجره بیضی
استخوان چکشی به پرده صماخ و استخوان رکابی به پنجره بیضی (Ovale) ختم می‌شود که سطح آن 4 مرتبه از پرده صماخ کوچکتر است. چون سطح صماخ 14 مرتبه از سطح بیضی بزرگتر است لذا فشار در پنجره بیضی 14 مرتبه زیاد می‌گردد. این بهترین وسیله‌ای است که می‌توان انرژی ارتعاشی یک محیط با وزن مخصوص کم را (هوا) به محیطی با وزن مخصوص زیاد منتقل نمود.
پنجره گرد
در گوش میانی ، پنجره دیگری وجود دارد که به پنجره گرد (Round) مرسوم است. پنجره گرد و پنجره بیضی حد فاصل بین گوش داخلی و میانی است. پنجره بیضی ارتعاشاتی را که به پرده صماخ می‌رسد از طریق استخوانهای گوش میانی به گوش داخلی منتقل می‌کند و پنجره گرد سبب می‌شود مایع گوش داخلی که در محفظه غیر قابل ارتعاشی قرار دارد، بتواند مرتعش شود.
گوش داخلی
گوش داخلی امواج منتقل شده از گوش میانی را دریافت و آن را به امواج شنوایی تبدیل می‌کند. گوش داخلی اصلی‌ترین قسمت گوش است و از چندین قسمت تشکیل شده است.
مجاری نیم حلقوی: در ساختمان گوش سه مجرای نیم حلقوی واقع شده است که برای حفظ تعادل بدن در فضا بکار می‌رود و در امر شنیدن تاثیر ندارد.
کیسه اوتریکول و ساکول: مجاری نیم حلقوی بالای کیسه‌ای بنام اوتریکول قرار گرفته‌اند (Utricule) ، که بوسیله مجرایی به یک کیسه کوچکتر مرسوم به ساکول (Saccule) وصل می‌شود.
حلزون
در زیر مجاری نیم حلقوی ، حلزون (Limacon) قرار گرفته که حفره‌ای پیچیده به شکل حلزون است و بوسیله دریچه بیضی به گوش میانی مربوط می‌شود. تعداد حلقه‌های این مارپیچ 2.5 ، طولش 38 میلیمتر و قطر قاعده آن در حدود 3.3 میلیمتر است. حلزون از مایعی پر شده و بوسیله دو پنجره بوسیله غشای مسدود به صندوق تمپان ارتباط دارد. یکی پنجره بیضی که ارتعاشات را دریافت می‌کند و دیگری پنجره گرد بوده و عمل آن این است که به مایعی که در حلزون قرار دارد، امکان ارتعاش می‌دهد.
مجرای حلزونی:در وسط حلزون مجرای حلزونی قرار دارد که به ساکول معروف است.
غشا بازیلر:حفره حلزون بوسیله جدار طولی به نام غشا بازیلر به دو قسمت تقسیم می‌شود.
اندام کورتی
روی غشا بازیلر مجموعه‌ای مرسوم به اندام کورتی (Corti) یا عضو کورتی قرار گرفته است. تعداد اندام کورتی از قاعده حلزون به طرف راس آن بتدریج افزایش می‌یابد.
تونل کورتی
عضو کورتی از یک سلسله سلولهایی به شکل میله که راس آنها دو به دو و مجاور هم قرار دارد، تشکیل می‌شود. بدین طریق مجرایی با مقطع مثلثی شکل را محدود می‌سازد که به تونل کورتی معروف است.
شروع پیدایش حس شنوایی
یک سر میله روی غشا بازیلر تکیه داشته و سر دیگر آن آزاد است. لذا هر میله می‌تواند در داخل آندولنف (مایع مجرای حلزونی) حرکت آزاد داشته باشد. روی دو طرف تونل کورتی سلولهای مژه‌دار شنوایی قرار دارند که انشعابات نهایی عصب شنوایی به آنها منتهی می‌گردد، و می‌توان شروع ح
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
بيماري اوريون (گوشك)
اوریون نوعی عفونت ویروسی است که به‌صورت اولیه غدد پاروتید(بناگوشی) را درگیر می‌کند. اوریون یک بیماری عفونی سیستمیک است که توسط ویروس اوریون که از خانواده paramyxovirus است، ایجاد می‌شود. در غالب موارد اوریون به صورت بیماری خفیفی در کودکان بروز می‌کند، که بعد از چند روز خودبه‌خود خوب می‌شود.
ولی گاه با درگیری ارگان‌هایی است. در این بیماری یک یا هر دو غده بناگوشی متورم می‌شود. اوریون تا قبل از کشف واکسن آن در سال ۱۹۶۷ میلادی شایع بود و تا قبل از کشف واکسن اوریون سالانه ۲۰۰۰۰۰ مورد بیماری در آمریکا مشاهده می شد .
به این بیماری در قدیم گوشک می‌گفتند چون اوریون اغلب غدد بزاقی بناگوشی را درگیر می‌کند. این بیماری از طریق تنفس از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود.بیشترین مبتلایان به این بیماری کودکان بالای دو سال هستند.
گاهی کودک یکی دو روز قبل از شروع علائم عمده بیماری اوریون دچار بدحالی عمومی می‌شود. بعد کم‌کم غدد بزاقی در ناحیه بناگوش و زیر چانه متورم می‌شوند که این علامت ممکن است همراه تب باشد.
در ابتدا گاهی تورم در یک طرف صورت ایجاد می‌شود و سپس طرف دیگر صورت را درگیر می‌کند و گاهی همزمان هر دو طرف صورت متورم می‌شود. این تورم به‌طور معمول بین یک تا ۱۰ روز ادامه خواهد داشت. تورم غدد بزاقی هنگام بلعیدن باعث درد می‌شود و ممکن است به دلیل توقف ترشح بزاق از غدد بزاقی، دهان خشک شود. در برخی موارد هم این بیماری دارای علائم خاصی نیست.
ویروس اوریون دوره نهفتگی طولانی مدتی دارد که به‌طور متوسط ۲۱-۱۴ روز طول می‌کشد. شخص سالم با استنشاق ترشحات دهانی و بینی شخص بیمار آلوده می‌شود و حداکثر زمان انتقال دو روز قبل از شروع علائم تا پنج روز بعد از شروع علائم است.
● بیماریهای ثانویه اوریون
دکتر بابک گروسی با تاکید بر اینکه اوریون بیماری خطرناکی نیست، یادآور می‌شود: با این حال باید مراقب بود و جانب احتیاط را رعایت کرد. این بیماری هرچند به ندرت اما ممکن است مغز را درگیر کند. اوریون همچنین ممکن است باعث تورم تخمدان شود و درنوجوانان و جوانان پسر بیضه‌ها را درگیر کند و تاثیراتی احتمالی در ناباروری اینگونه افراد برجای بگذارد.
اگر قبل، در طی و یا بعد از تورم غدد بزاقی کودک دچار درد و سفتی گردن شود علامت بروز مننژیت ناشی از اوریون است که می‌تواند خطرناک باشد.
وی همچنین افزود: فردی که به اوریون مبتلا می‌شود به‌طور دائم در مقابل این بیماری ایمنی پیدا می‌کند.مننژیت عارضه نادر (۲در۱۰۰مورد) دیگری است که معمولا طی روزهای
۳-۱۰بیماری عارض می‌گردد و بیمار دچار سردرد ـ استفراغ ـ سفتی گردن می‌شود. اگرچه در مقایسه با مننژیت‌های دیگر خوش‌خیم‌تر است ولی در هر حال نیازمند مراقبتهای ویژه است. ناشنوایی یکی از عوارض مهم بیماری که با احتمال شیوع نیازمند توجه ویژه است و لازم است تست شنوایی از بیماران به‌عمل آید.
پانکراتیت هم عارضه دیگری است که طی بیماری ممکن است ویروس پانکراس را درگیر کند. در این حالت کودک دچار درد شکمی و استفراغ‌های مکرر می‌شود. معمولا این عارضه با اقدامات حمایتی برطرف می‌شود. از دیگر عوارض نادر بیماری گرفتاری قلب (میوکاردیت)وگرفتاری کلیه است.
● اقداماتی برای کمک به بیمار
در این دوران بهتر است به کودک بیمارتان غذاهای مایع مانند شیر، سوپ و یا ماست بدهید تا بلع غذا آسان‌تر باشد. برای رفع خشکی دهان بیمار مایعات فراوان به او بدهید و در صورت ایجاد مشکل هنگام نوشیدن از نی استفاده کنید.
در این بیماری استراحت کافی و پرهیز از تحرک توصیه می‌شود. در این دوران درجه حرارت بدن کودک را کنترل کنید و در صورتی که حرارت بدن او بالا بود، سعی کنید با استفاده از اسفنج مرطوب، تبش را پایین آورید. برای تسکین درد کودک می‌توانید از قرار دادن کمپرس آب گرم روی ناحیه غدد بزاقی استفاده کنید، این کار روند بهبود تورم ناشی از بیماری را تسریع می‌کند.
هر چه زودتر بیمار را به دکتر ببرید و در صورت مشاهده وخیم‌تر شدن بیماری بعد از ۱۰ روز و وجود سردرد یا سفتی گردن حتما به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که معمولا توصیه می‌شود تا ۵ روز بعد از بین رفتن تورم غدد بزاقی از مدرسه رفتن کودک جلوگیری کنید.
بهترین راه پیشگیری واکسیناسیون به موقع کودکان است. سال ۱۳۸۴ برنامه واکسیناسیون منظم علیه بیماری اوریون در ایران شروع شده‌است که در دو نوبت یک و ۶ سالگی به فرد تزریق می‌شود. واکسن اوریون همراه واکسن‌های سرخک و سرخچه به کودکان تزریق می‌شود
ارسالی از عمار لطفی دانشجوی گفتار درمانی
نکات مهم برای کسانی که میخواهند گوششان را سوراخ کنند
توصیه‌های بهداشتی به آنها که میخواهند گوشواره بیندازند
گوشها و گوشواره‌ها
این روزها مد شده که برخی خانم‌ها، به جای یک گوشواره، چند گوشواره می‌اندازند و طبیعتا چند سوراخ در گوششان ایجاد می‌کنند. شاید از نظر بعضی‌ها این مدل سوراخ‌کردن گوش زیباتر یا امروزی‌تر باشد ولی پزشکان نظر دیگری دارند…
متخصصان پوست و مو هشدار می‌دهند که سوارخ‌کردن لاله گوش خطرناک است و بهترین مکان برای سوراخ کردن گوش همان نرمه گوش است. اگر شما دوست دارید گوش خودتان و یا دختر کوچولویتان را سوراخ کنید و بتوانید چند تا گوشواره زیبا به گوشتان بیاویزید، توصیه‌های ما را پیش از سوراخ‌کردن گوشتان بخوانید.
● فقط نرمه گوش را سوراخ کنید
نرمه گوش که همان قسمت پایینی گوش است، جایی است که برای سوراخ‌کردن نشانه می‌رود تا لحظاتی بعد یک جفت گوشواره طلا در آن برق بزند. این ناحیه یکی از بهترین نواحی بدن برای آویزان‌کردن آویز و گوشواره است. در این میان بسیاری از مادران که صاحب یک دختر کوچولو می‌شوند وقتی کودک کمی بزرگتر می‌شود به فکر می‌افتند که گوش کودک را سوراخ کنند. در کشور ما، مرسوم است که این کار در سنین کودکی انجام شود. پیش از این وسایل مدرن امروزی وجود نداشت و با استفاده از نخ و سوزن، گوش دختربچه خانواده را سوراخ می‌کردند.
● پیش از سوراخ کردن گوش بخوانید
این روزها مادران کمتر گوش دختربچه‌شان را در خانه سوراخ می‌کنند. ولی به هر حال، برای سوراخ‌کردن گوش کودکان بهتر است مراکز درمانی مجاز را که از استریل بودن وسایل و تجهیزات آن مطمئن هستید، انتخاب کنید زیرا امکان انتقال هپاتیت، ایدز و کزاز با وسایل آلوده وجود دارد. نکته دیگری که نباید فراموش کنید، این است که پیش از سوراخ‌کردن گوش کودکتان، او را حتما نزد پزشک ببرید و از او راهنمایی‌های لازم را بگیرید. سوراخ‌کردن گوش در شرایط استریل در مجموع عملی کم‌خطر است اما در مورد بعضی از افراد که مستعد عفونت هستند؛ مانند بیماران دیابتی یا افرادی که کورتون مصرف می‌کنند یا افرادی که بیماری‌هایی دارند که خونشان به راحتی منعقد نمی‌شود و احتمال خون‌ریزی در آنها بالا است یا افرادی که داروهای ضد انعقاد خون مصرف می‌کنند، ممکن است این مساله دردسرساز شود و بهتر است پزشک در این موارد نظارت دقیق داشته باشد.
● توصیه‌های ایمنی برای سوراخ کردن گوش
سوراخ کردن گوش یکی از کارهای بسیار رایج و معمول بین خانم‌هاست. البته این کار از زمان‌های قدیم رایج بوده است، منتها با روشهای سنتی. این روزها، وسایل انجام دادن این کار پیشرفته‌تر شده است و چند دقیقه هم بیشتر طول نمی‌کشد؛ برخی افراد هم از این امکان استفاده و چند سوراخ در گوش خود ایجاد می‌کنند تا تمام گوشواره‌های مورد علاقه خود را همزمان در گوش داشته باشند!
البته اگر مراقبتهای لازم بعد از این عمل ساده را درست انجام ندهید؛ چند گوشواره که هیچ، حتی یک گوشواره را هم نمی‌توانید در گوش خود نگه دارید؛ پس تا وقتی که زخم گوش‌هایتان کاملا خوب نشده است، به این موارد توجه کافی داشته باشید:
۱) اگر قصد دارید گوشواره‌ای غیر از جنس طلا به گوشتان بیندازید، حتما با فردی که گوشتان را سوراخ می‌کند مشورت کنید و از درستی انتخاب گوشواره خود مطمئن شوید.
۲) اگر پوست حساسی دارید، احتمالا تنها گزینه مناسب برای شما گوشواره‌ای از جنس طلا یا نقره مرغوب است. یادتان باشد که قبل از لمس کردن گوش‌هایتان دست خود را بشویید. این کار احتمال عفونت و گسترش آلودگی را کاهش می‌دهد.
۳) گوشواره‌هایتان را باید روزی دو بار (یک بار صبح و یک بار شب) تمیز کنید.
۴) برای تمیز کردن اطراف سوراخ گوش نیز از محلول ضدعفونی‌کننده مخصوص گوش استفاده کنید. محلول را روی تکه پنبه‌ای بمالید و ناحیه بین گوش و گوشواره را تمیز کنید.
۵) چند بار در روز، گوشواره را در گوشتان بچرخانید؛ این کار مانع از چسبیدن گوشواره به زخم سوراخ گوش می‌شود.
۶) گوشواره را تا زمان مشخصی در گوش نگه دارید. شما باید حداقل بین ۴ تا ۶ هفته بعد از عمل سوراخ کردن گوش از گوشواره استفاده کنید، وگرنه زخم تازه جوش می‌خورد و سوراخ ناپدید می‌شود!
۷) اگر بعد از گذشت یک روز از سوراخ کردن گوشتان قرمزی و تورم یا درد مشاهده کردید، با احتمال اینکه علایم عفونت است، به پزشک عمومی مراجعه کنید.
۸) یادتان باشد که در مدت ترمیم گوش از هیچ نوع افشانه مخصوص مو یا خوشبوکننده و ادکلن استفاده نکنید. در ضمن، تا قبل از درمان محل، با گوشواره‌هایتان بازی نکنید و آن را نکشید تا باعث پشیمانی نشود!
راهنمای انتخاب گوشواره مناسب
ما اکثرا فکر می‌کنیم در انتخاب جواهر فقط مدل آن مهم است و چیزی را که در نگاه اول خوش‌مان بیاید می‌خریم و می‌پوشیم؛ غافل از اینکه یک انتخاب غلط می‌تواند چهره و ظاهر ما را نامتناسب نشان دهد. در مورد گوشواره هم شکل و ترکیب صورت، اندازه گردن و وجود چین‌های روی گردن که بر اثر سن یا افزایش وزن وجود دارد بسیار مهم است. برخی نکات مهم برای انتخاب گوشواره مناسب از این قرار است:
۱) اگر صورتی کشیده دارید می‌توانید از گوشواره‌های چلچراغی و حلقه‌های بزرگی که آویز دارند استفاده کنید همچنین گوشواره‌های دکمه‌ای یا میخی را نیز می‌توانید بپوشید.
۲) گوشواره‌های گرد و آویز صورت را چاق‌تر و چین‌های روی گردن را بیشتر نشان می‌دهند پس اگر صورتی گرد و چاق دارید از مدل‌های بزرگ و گرد بپرهیزید.
۳) اگر صورتی گرد با چین‌ها و غبغب آویزان دارید از مدل‌های گوشواره دگمه‌ای یا حلقه‌ای کوچک دوری کنید.
۴) اگر گردن کوتاهی دارید از مدل گوشواره‌های آویز بلند هرگز انتخاب نکنید چون گردن شما را کوتاهتر نشان می‌دهد.
۵) گوشواره‌های حلقه‌ای ساده به اندازه متوسط برای هر شخص مناسب است.
۶) اگر می‌خواهید در موقعیتی جدی و تخصصی باشید هرگز گوشواره‌های بزرگ و شلوغ را بر گوشتان آویزان نکنید. بهتر است به جای گوشواره، از گردنبند، دستبند یا سنجاق سینه استفاده
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
گوش درد شناگران
ـ نشانه‌ها:(گوش دردی که معمولاً پس از شنا عارض می‌شود)
۱. خارش یا مسدود شدن مجرای گوش
۲. ترشحات از مجرای گوش
۳. درد
۴. تب
۵. تورم غدد لنفاوی و انقباض در ناحیه گوش
ـ مراقبت خانگی:
۱. برای برطرف کردن درد، آسپیرین یا استامینوفن بدهید و از کمپرس گرم بر روی گوش استفاده کنید.
۲. سعی کنید با خشک کردن مجرای گوش بعد از هر بار شنا، از بروز این عارضه جلوگیری کنید. بدین منظور چند قطره گلیسیرین در هر گوش بریزید.
۳. بعد از ریختن هر قطره گوش، سر کودک را برای مدتی خم نگه دارید تا عمیقاً به داخل مجرای گوش نفوذ کند.
ـ موارد احتیاط:
۱. درد شدید، تب یا تورم غدد لنفاوی نزدیک گوش یا عدم پاسخ به درمان خانگی، نشان‌گر این است که کودک باید توسط پزشک معاینه شود.
۲. هیچ‌گاه سعی نکنید که داخل گوش کودک را پاک کنید.
ارسالی از عمار لطفی دانشجوی گفتار درمانی
سلام بر استاد عزیزم
حالتون خوبه ممنون از اطلاعات مفیدی که داخل سایتتون میذارین
دلم براتون تنگ شده انشالله هرچه زودتر ببینمتون
پیشاپیش منم عید نوروز رو به شما و خانواده محترمتون تبریک میگم
تا بعد یا علی مدد
جناب آقای محمد عطاری
باسلام
از لطف شما متشکرم
پيشگيري از كم شنوايي و ناشنوايي در كودكان
شنوایی یکی از حواس برتر انسان است . محروم بودن از حس شنوایی فقط به مفهوم نشنیدن صدا نیست، بلکه ماحصل این محرومیت ، موجب عدم دستیابی به بسیاری از تجربیات مفید و امید بخش زندگی فردی و اجتماعی می شود تا جایی که ممکن است فرد را از مسیر موفقیت دور نماید . توجه به این مسئله ، که صحبت کردن امری اکتسابی است وانسان از راه شنیدن، زبان محیط اطراف خود رافرا گرفته و سپس قادر به تکلم می گردد، اهمیت ویژه این حس را نشان می دهد . لذا بدون شنیدن، گفتار به وجود نخواهد آمد و به همین علت ، کودکان و افراد ناشنوا قادر به تکلم نیستند.اما نکته قابل تأمل این است که چطور می توانیم از ایجاد کم شنوایی و به دنبال آن عدم تکلم جلوگیری وپیشگیری کنیم .
“پیشگیری از کم شنوایی”
والدین باید قبل از بچه دار شدن ، این مساله را درنظر بگیرند و نسبت به آن اطلاعات و آگاهیهای لازم را کسب کنند ؛ آنها می توانند با رعایت موارد زیر، احتمال تولد فرزند کم شنوا یا سخت شنوا را کاهش دهند :
1-انجام مشاوره ژنتیکی قبل از ازدواج .
2-انجام آزمایشات خونی و بررسی عامل “RH”.
3-مشاوره با پزشک قبل از بارداری در صورت ابتلاء به بیماری مزمن یا خاص .
4-مصرف نکردن دارو ، بدون تجویز پزشک در دوران بارداری .
5-جلوگیری از ضربات فیزیکی و مکانیکی در دوران بارداری.
6-مراقبت جهت پیشگیری از ابتلاء به بیماریهای مختلف در دوران بارداری .
7-مبادرت به زدن واکسن سرخجه قبل از بارداری و …
“عوامل احتمال کم شنوایی بعد از تولد”
فاکتورهای دوران نوزادی ( از تولد تا یک ماهگی ) که خطر ابتلاء به کم شنوایی را افزایش می دهند عبارتند از:
1- سابقه خانوادگی درخصوص وجود کم شنوایی مادرزادی حسی یا عصبی.
2- عفونتهای دوران نوزادی مانند سیفلیس و سرخجه.
3- وزن کمتر از 1500 گرم نوزاد هنگام تولد .
4- زردی دوران نوزادی در حدی که منجر به تعویض خون شود.
5- مصرف داروهایی که اثر تخریبی روی شنوایی دارند . مانند آمینو گلیکوزیدها( خبتامایسین، توبرامایسین، کاتامایسین و استرپتومایسین، هنگامی که به صورت دوره ای و طولانی مدت مصرف شود . )
6- مننژیت باکتریایی.
7- وجود نشانه های غیر طبیعی یا اختلالاتی که با شنوایی مرتبط است .
8- نگهداری نوزاد در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بیش از 5 روز.
فاکتورهای دوران کودکی ( یک ماهگی تا سه سالگی ) که خطر ابتلاء به کم شنوایی را افزایش می دهند عبارتند از :
1.نگرانی والدین نسبت به تأخیر زبان آموزی و تکلم ، با توجه به سن کودک.
2.مننژیت باکتریایی و عفونتهای مرتبط با کاهش شنوایی .
3.ضربه به سر که با کاهش هوشیاری کودک یا شکستگی جمجمه همراه باشد .
4.مصرف داروهایی که اثر تخریبی بر روی شنوایی دارند مانند آمینو گلیکوزیدها به مدت طولانی .
5.عفونتهای مزمن گوش میانی و تجمع مایع در گوش میانی بیش از 3 ماه .
6.اختلالاتی مانند شکاف کام که عملکرد شیپور استاش را مختل می کند .
7.وجود سابقه کاهش شنوایی دائم یا پیشرونده در فامیل .
8.بیماریهای دوران کودکی مانند اوریون، مننژیت ، مخملک.
9.آسیب های دوران کودکی به ویژه شکسستگی جمجه، برخورد اجسام تیز با سر یا گوش، قرار گرفتن در معرض اصوات بلند و… .
اگر کودک شما دارای یکی از فاکتورهای فوق باشد ، نسبت به ابتلاء به کم شنوایی در معرض خطر بیشتری قرار دارد شما دراین رابطه باید با یک متخصص گوش و حلق بینی و یک کارشناس شنوایی شناسی( ادیولوژیست) مشورت نمایید و در صورت تشخیص، باید از کودک شما ارزیابی کامل شنوایی به عمل آید .
“عوارض ناشی از وجود کم شنوایی دائم”
اگر کودک شما یا هر فرد دیگری مبتلا به کم شنوایی باشد و برای تشخیص ، درمان و توانبخشی آن اقدام نکنید ، پس از گذشت زمان کمی به عوارض ناشی از کم شنوایی نیز مبتلا می شود . این عوارض عبارتند از :
تأخیر در رشد طبیعی گفتار و زبان، اختلالات تولیدی گفتار ، اختلال در روان بودن گفتار، اختلال در صرف و نحو زبان، اختلال در ارتباط گیری، اختلال عاطفی- رفتاری، اختلال در تفکر، تاخیر در رشد اجتماعی- فرهنگی ، اختلال در یادگیری و افت تحصیلی، اختلال خواندن و نوشتن ، اختلال در حافظه شنیداری ، بروز ناتوانیهای درکی – شنیداری، کاهش ذخیره لغات و …
“درمان و توانبخشی”
پس از ارزیابی شنوایی ، متخصص شنوایی شناسی ، درباره وضعیت شنوایی کودکتان با شما صحبت خواهد کرد . برخی اختلالات شنوایی ، مانند اوتیت گوش میانی و گوش خارجی به وسیله دارو قابل درمان است ، اما برخی دیگر از اختلالات شنوایی ، مانند کاهش شنوایی حسی – عصبی قابل درمان دارویی نیست و فرد باید در پروسه توانبخشی قرار گیرد . در تعریف، توانبخشی عبارت است از مجموعه خدمات پزشکی، اجتماعی ، روانی ، حرفه ای و آموزشی که به منظور باز توانی فرد اجرا می شود تا کارایی فرد به بالاترین حد ممکن برسد و بتواند به طور مستقل در جامعه زندگی کند .
با پیشرفتهای به عمل آمده در زمینه فن آوری ، در سالهای اخیر، فراهم آوردن اطلاعات گفتاری به وسیله سمعک ، حتی برای کودکانی که مبتلا به شدیدترین میزان نقص شنوایی باشند نیز ممکن گردیده است .
سمعکها مؤثرترین راهکار و بهترین تدبیر درمانی برای اغلب افراد مبتلا به کم شنوایی می باشند .
خصوصیات الکترواگوستیکی سمعک ، باید با خصوصیات باقی مانده شنوایی فرد مبتلا به کم شنوایی ، تطبیق داده شده و سمعک برای گوش آن فرد تنظیم شود . لذا فرد مبتلا به کم شنوایی نمی تواند هر سمعکی را استفاده نماید ، بلکه برای تجویز و تنظیم سمعک باید به متخصص ادیولوژیست مراجعه کند .
البته بهتر است به خاطر داشته باشید که همیشه پیشگیری بهتر است از درمان…
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
سیگار و چاقی = کاهش شنوایی
محققان می‌گویند استعمال دخانیات و چاقی می‌تواند ضعف دائمی حس شنوایی را به همراه داشته باشد.
به گفته محققان هر دو عامل فوق، به روند خون رسانی به گوش لطمه می زنند و آسیب وارد شده به حس شنوایی با طول مدت مصرف دخانیات یا میزان چاقی ارتباط مستقیم دارد.
در این حال، به گزارش گروه تحقیقاتی دانشگاه آنتورپ در بلژیک آلودگی صوتی محل کار، همچنان مهم ترین خطر برای شنوایی افراد است.
نتیجه این تحقیق در مجله انجمن تحقیقات بیماری های گوش، حلق و بینی منتشر شده است.
نتیجه یک تحقیق دیگر نشان می دهد استعمال دخانیات در افراد میانسال باعث ضعف حافظه و فراموشی می شود.
ناشنوایی
پیش از این نیز تحقیقات بیانگر ارتباط میان سیگار و ضعف شنوایی بوده است، ولی محققان دانشگاه آنتورپ با تحقیق بر چهار هزار زن و مرد 53 تا 67 ساله توانسته اند شواهد انکارناپذیری را در این باره عرضه کنند.
از همه این افراد پیش از آغاز تحقیقات، آزمایش شنوایی سنجی به عمل آمد و از آنان درباره نحوه زندگی و شرایط کارشان پرسیده شد.
به گفته دکتر اریک فرانسن، یکی از سرپرستان گروه تحقیقاتی، توانایی گوش میانی افراد سیگاری و چاق در دریافت فرکانس های صوتی بالا آسیب می بیند، ولی میزان آسیب دیدگی در افرادی که در محیط های پُر صدا کار می کنند، بیشتر است.
دکتر فرانسن در این باره گفت: “میزان ضعف شنوایی با میزان استعمال دخانیات و چاقی، رابطه مستقیم دارد و بعد از یک سال از شروع استفاده از دخانیات، وضع شنوایی بدتر می شود.”
به گفته او بر خلاف دیگر اعضا و اندام های بدن، آسیب دیدگی قدرت شنوایی ترمیم پذیر نیست.
در این حال، تحقیق جداگانه ای که به وسیله محققان بریتانیایی و فرانسوی انجام شده است، نشان می دهد که استعمال دخانیات باعث ضعف حافظه و کاهش توانایی استدلال کلامی در افراد می شود.
سیگار کشیدن
این تحقیق طی پنج سال روی 5000 فرد میانسال انجام شد.
ضعف حافظه در افراد میانسال، زمینه ساز بروز فراموشی و زوال عقل در سنین بالاتر است. استعمال دخانیات با صدمه زدن به خون رسانی به گوش، به شنوایی آسیب می زند.
بر اساس خبری دیگر، مطالعه تازه ای نشان می دهد جوانانی که سیگار می کشند یا مادرانشان در دوران بارداری سیگار کشیده اند، احتمال مشکلات شنوایی و همچنین درک صحیح سخن دیگران، در آنها بیشتر است.
محققان دانشگاه ییل آمریکا در آزمایش هایی بر روی 67 نوجوان دریافتند کسانی که در معرض دود سیگار قرار گرفته اند، وقتی عاملی برای حواس پرتی در محیط هست، نمی توانند راحت تمرکز کنند و صداها را تشخیص دهند.
به علاوه این تیم گفت اسکن های آنان نشان می دهد قرار گرفتن در معرض دود سیگار، ماده سفید مغز را که مسئول ارسال پیام است، دچار تغییراتی می کند.
این یافته ها در مجله “نیو ساینتیست” گزارش شده است.
اسکن مغز
پژوهشگران، مغز نوجوانان مورد مطالعه را اسکن کردند و دریافتند احتمال آنکه ماده سفید مغز کسانی که بیشتر در معرض دود سیگار بوده اند بالاتر باشد، بیشتر است.
مطالعات قبلی نشان داده بود که کودکانی که ماده سفید مغز آنان بیش از حد رشد کرده ، در انتقال و درک صدا مشکلاتی دارند، زیرا این ماده با بقیه مغز هماهنگ نیست.
محققان معتقدند که تولید زائد ماده سفید مغز ناشی از نیکوتین است، زیرا باعث تحریک ترکیبی شیمیایی به نام استیل کولین می شود.
تست های کامپیوتری بر روی این گروه از جوانان 13 تا 18 ساله همچنین شواهد بیشتری در تایید این یافته فراهم کرد.
لسلی جیکوبسون، سرپرست این تحقیقات، گفت: “افراد متاثر از این مشکل در محیط هایی که عاملی برای حواس پرتی در آنان وجود داشته باشد ،مشکلاتی خواهند داشت. این محیط ها می توانند کلاس درس، جایی که سایرین حرف می زنند و محیط پر جنبش و جوش باشد. این مشکل در ترکیب با سایر مشکلات، مثل اختلال رفتاری، می تواند دانش آموز را به سوی ناکامی در تحصیل بکشاند
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
جرم گوش
جرم گوش مفید است یا مضر؟
پاک کردن گوش
شاید شما هم از آن دسته افرادی هستید كه هر از چند گاهی احساس می‌كنند گوششان از موم(جرم گوش) پُر است و دیگر نمی‌توانند خوب بشنوند و سعی می‌كنند با گوش پاك كن یا هر وسیله دیگری، خود را از شر این مشكل رها كنند.
این كار اگر چه خیلی متداول است، اما به هیچ عنوان یك روش علمی نیست. این كار آنقدر شایع شده كه متخصصان مجبور شده‌اند به‌تازگی دستورالعملی برای رفع آن صادر كنند.
اگر شما هم دوست دارید از دست این مشكل راحت شوید، متن زیر را بخوانید.
بدن انسان ساختار شگفت انگیزی دارد كه موم گوش(ear wax که در اصطلاح عامیانه به آن جرم گوش می گویند) یكی از پیش پاافتاده‌ترین آنهاست. بسیاری از افراد تلاش می‌كنند تا به هر شكلی، با پنبه یا چوب كبریت، این موم را از گوش خود خارج كنند، اما حتی همین ماده ی زرد‌رنگ و چسبناك که به‌نظر بی‌اهمیت است، در بدن وظیفه‌ای دارد. موم گوش، برخلاف نام غلط‌اندازش، از موم ساخته نشده، بلكه تركیبی از یک سری مواد است كه از غدد عرق و چربی پوشاننده مجرای گوش ترشح می‌شوند، به اضافه ی لایه‌های كنده شده پوست و تكه‌های مو.
این ماده كه در یك سوم خارجی بخش غضروفی مجرای گوش ترشح می‌شود، به‌عنوان یك پاك‌كننده و ضدعفونی‌كننده خودكار عمل می کند. علاوه بر این از قسمتهای حساس مجرای گوش محافظت كرده و آن‌را چرب و نرم می‌كند.
معمولا موم اضافی گوش، بدون نیاز به دستکاری، راه خود را به بیرون گوش پیدا كرده و با حركات فك از جمله جویدن به سمت بیرون رانده می شود و تمام گرد و غبار، اجسام خارجی و آلودگی‌ها را هم با خود خارج می‌كند. این ماده به تدریج از سوراخ خارجی گوش بیرون ریخته و خشك می‌شود. در این حالت پاك كردن این موم اضافی كه از گوش خارج شده اشكالی ندارد، اما نباید در داخل مجرای گوش به‌دنبال این ماده بگردید، بلكه توصیه می‌شود تنها وقتی آن‌را تمیز كنید كه از گوشتان خارج شده است.
مومی علیه باكتری و قارچ
مطالعات نشان داده كه موم گوش بر بعضی از باكتری‌ها اثر باكتری‌كشی دارد. در ضمن محققان متوجه شده‌اند که این ماده خاصیت ضد قارچی هم دارد. به‌نظر می‌رسد این اثرات ناشی از وجود اسید‌های چرب اشباع و ایزوزیم در موم گوش و به‌خصوص خاصیت اسیدی آن باشد. با اینكه موم گوش كه متخصصان به آن سِرومِن (ear cerumen) می‌گویند، مفید و لازم است، اما زیادی آن هم مشكلاتی ایجاد می‌كند.
دستكاری خطرناك
جرم گوش
متخصصان توصیه می‌کنند اگر تجمع موم گوش باعث ناراحتی شما شده و علائمی ایجاد كرده، به جای اینكه خودتان با استفاده از پنبه و گوش پاك كن به جانش بیفتید، به پزشك مراجعه كنید. انباشته شدن این ماده در گوش می‌تواند علائمی مثل درد، خارش، احساس پُری گوش، كاهش شنوایی و حتی وزوز و صدای زنگ را در گوش به وجود آورد.
اما دستكاری گوش با اجسام تیز و گوش پاككن نه تنها كمكی به حل مشكل نمی‌كند، بلكه باعث تحریك گوش و ترشح بیشتر موم و حتی عوارض دیگری از جمله عفونت و آسیب مجرای گوش می‌شود.
درمان راه دارد
درمان مؤثر با استفاده از مواد حلال موم و خیس‌كننده گوش انجام می‌شود. پس از اینكه با توصیه پزشك چند روزی از این مواد در گوش خود ریختید، ممكن است موم خود به‌خود از گوش خارج شده و مجرا باز شود.
شست و شوی گوش
اما اگر خودبه‌خود باز نشد، وقتی كه موم نرم‌تر شده و چسبندگی كمتری پیدا كرد، آن وقت است كه پزشك با استفاده از آب ولرم كه توسط سُرَنگ مخصوص شست‌وشوی گوش با فشار به داخل مجرا رانده می‌شود، موم را از مجرا بیرون می‌آورد.
جهت سرنگ باید طوری باشد كه آب از قسمت بالا و عقب مجرا حركت كرده و تمام مجرا را هنگام خروج پاك كند.
دمای این آب باید با دمای بدن انسان یکسان باشد، وگرنه در هنگام شست‌وشو باعث ایجاد سرگیجه خواهد شد.
كورت وارد می‌شود
مواردی كه مجرای گوش باریك بوده یا پرده گوش پاره شده باشد، كار پزشك سخت‌تر می شود و باید از وسایل خاصی برای خارج كردن موم استفاده كند. علاوه بر این در بعضی از افراد هم نباید از روش شست‌وشو استفاده كرد مانند افراد دیابتی و كسانی كه ضعف سیستم ایمنی دارند.
خارج کردن جرم گوش با کورت
در این صورت با مَكِش (وَكیوم) و وسایل كوچك مخصوصی مانند كورت(curette)- كه دارای میكروسكوپی برای مشاهده مجراست- هم می‌توان موم را خارج كرد. البته فكر نكنید می‌توانید دست به كار شده و با جاروبرقی و سوزن، موم را از گوشتان درآورید.
این كار هم خالی از خطر نیست و تنها باید توسط یك پزشک متخصص حرفه‌ای انجام شود.
عفونت گوش خارجی، درد، سرگیجه، وزوز گوش و پارگی پرده گوش از عوارض ناخواسته ی هرگونه دستكاری گوش است.
نكته‌ای كه متخصصان بسیار بر آن می کنند این است كه به هیچ عنوان از گوش پاككن و وسایل دیگر برای خارج كردن موم استفاده نكنید، چون تنها باعث هل دادن بیشتر موم به داخل مجرا شده و درمان را مشكل‌تر می‌كند. علاوه بر این نباید از آب‌نبات‌های مكیدنی برای تحریك ترشح موم گوش و شمع‌های مخروطی مخصوص گوش برای خروج این ماده استفاده كرد.
سمعك مراقبت می‌خواهد
هنوز متخصصان هیچ راه تاییدشده‌ای برای پیشگیری از تجمع موم در گوش پیدا نكرده‌اند، اما به كسانی كه بیشتر در معرض خطر هستند- از جمله كسانی كه قبلا دچار این مشكل شده‌اند- توصیه می‌شود هر 6 تا 12 ماه یک بار به پزشك مراجعه كنند. كسانی كه از سمعك استفاده می‌كنند بهتر است به‌طور منظم برای پیشگیری از تجمع موم گوش معاینه شوند. این كار نه تنها به حفظ عملكرد سمعك كمك می‌كند، بلكه احتمال خراب شدن آن را هم كم می‌كند.
توصیه می‌شود كسانی كه مستعد تجمع موم هستند، هر 6 تا 12 ماه یک بار با توصیه پزشک و در صورت لزوم، برای شست‌وشوی مرتب گوش مراجعه كنند.
با توجه به این دستورات امید می‌رود از شمار مبتلایان به عوارض تجمع موم گوش، یعنی كاهش شنوایی و عفونت كم شود
ارسالی از عمار لطفی دانشجوی گفتار درمانی
بیماری بری بری
بری‌بری (به انگلیسی: Beriberi) یک نوع سوءتغذیه است که در اثر کمبود تیامین (ویتامین ب۱) بروز می‌کند.
تیامین در شکاندن مولکول‌های قند مانند گلوکز به منظور تولید انرژی نقش مهمی دارد. علاوه بر این، در ساختار غشای سلولی نورون‌ها نیز وجود دارد. کمبود این ویتامین موجب ابتلا به بری‌بری و پیدایش علایمی چون خستگی مفرط و اختلال در کارکرد قلب، دستگاه عصبی، ماهیچه‌ها و دستگاه گوارش می‌شود.
علت:
بری‌بری بر اثر کمبود تیامین ظاهر می‌شود. بدن انسان قادر به تولید این ویتامین نیست، و باید آن را از رژیم غذایی خود دریافت کند. تیامین به طور طبیعی در غلات و غذاهای تازه، به خصوص آرد کامل، گوشت تازه، حبوبات، سبزیجات، میوه‌ها و شیر وجود دارد. بنابراین، بری‌بری در افرادی بروز می‌کند که این غذاها را به دلایل مختلف، چون فقر و قحطی، از رژیم غذایی خود حذف کرده یا میزان آنها را از مقدار مورد نیز بدنشان کم کرده اند.
بری‌بری می‌تواند همچنین در افرادی که از برنج سفید (که دارای میزان کمی تیامین است) استفاده می‌کنند دیده شود. این بیماری در قرن نوزدهم و قبل از آن، در کشورهای آسیایی که برنج سفید را به عنوان غذای اصلی خود مصرف می‌کردند شایع بود.
افراد الکلی دارای رژیم غذایی نامناسب، و نوزادان شیرخواری که مادر آنها دچار کمبود تیامین هستند نیز در معرض ابتلا به بری‌بری قرار دارند.
در گوشت برخی ماهی‌ها آنزیم تیامیناز وجود دارد که موجب از بین رفتن تیامین می‌شود. این آنزیم با پختن ماهی از بین می‌رود، ولی مصرف خام آن در کشورهایی چون ژاپن می‌تواند موجب بری‌بری شود.
علایم:
به طور کلی، علایم بری‌بری شامل کاهش وزن، اختلال در ادراک حواس، اختلالات هیجانی، ضعف و درد در اعضای بدن و نامنظمی ضرب‌آهنگ قلب هستند. ورم بخش‌هایی در بدن نیز از علایم دیگر بری‌بری است. به علاوه، ممکن از غلظت اسید لاکتیک و اسید پیروویک در خون افزایش یابد. بری‌بری وخیم موجب نارسایی قلبی و مرگ می‌شود.
بری‌بری را به دو نوع تقسیم می‌کنند:
* بری‌بری مرطوب: این نوع بری‌بری بیشتر قلب را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موجب نارسایی قلب و سست شدن دیواره‌های مویرگ‌ها می‌شود. مورد دوم باعث ایجاد ورم در بافت‌ها می‌شود. تنگی نفس و افزایش اسید لاکتیک خون از دیگر نشانه‌های بری‌بری مرطوب هستند. بری‌بری مرطوب می‌تواند موجب مرگ شود.
* بری‌بری خشک: بری‌بری خشک اعصاب محیطی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موجب فلجی یک یا چند عضو می‌شود. از علایم دیگر آن لرزش، سوزش و بی‌حسی در اعضا و بی‌اشتهایی است.
درمان:
درمان بری‌بری از طریق مصرف تیامین به صورت قرص یا با تزریق صورت می‌گیرد. علایم بهبودی بیمار از ساعاتی پس از شروع درمان ظاهر می‌شود. در صورت دردسترس نبودن این ویتامین به شکل دارو، درمان می‌تواند با رژیم غذایی غنی از تیامین (مانند نان کامل) انجام گیرد. روند بهبودی در درمان از طریق رژیم غذایی کندتر خواهد بود.
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی
سرکار خانم رحمتی مطلب شما منتشر گردید
گوش
گوشهای ما مسئول دو حس حیاتی اما کاملا متفاوت هستند: شنوایی و تعادل. صداهای تشخیص داده شده از طریق گوشها ، اطلاعات اساسی را درباره محیط خارجی به ما می‌دهند و به ما اجازه می‌دهند با روشهای پیچیده‌ای چون گفتار و موسیقی ارتباط برقرار کنیم. علاوه بر این گوشها در حس تعادل ما نیز سهم دارند. درک ناخود آگاه وضعیت بدن در فضا به ما اجازه می‌دهد تا بایستیم و حرکت کنیم بدون آنکه زمین بخوریم.
گوش دارای اندامهای مجزای شنوایی و تعادل است که صداهای دنیای اطرافمان و اطلاعات درونی درباره وضعیت و حرکتمان را تشخیص می‌دهد. ساختمانهای حسی داخل گوش ، اشکال متفاوت اطلاعات را به صورت ایمپالسهای عصبی برگردانده تا از طریق اعصاب به قسمتهای مختلف مغز ، جایی که اطلاعات تجزیه و تحلیل می‌شوند، فرستاده شوند. توانایی ما در تفسیر اصوات و استفاده از اطلاعات ، درباره تعادل در زمان نوزادی و کودکی شکل می‌گیرد.
کیفیت صوت
در واقع صوت ارتعاش مولکولها در هوای اطراف ماست. درجه بلندی (Pitch) یک صدا (میزان بم یا زیر بودن) ویژگی‌ای از امواج صوت می‌باشد که فرکانس (تواتر) نامیده می‌شود. فرکانس تعداد ارتعاش در هر ثانیه است و در واحدهایی به نام Hertz سنجیده می‌شود. هر چقدر فرکانس بالاتر باشد صدا زیرتر است. شدت و قدرت یک صدا به نیروی امواج صوتی بستگی دارد که در واحدهایی به نام دسی بل (Decibel) اندازه‌گیری می‌شود . با هر ١٠ دسی بل افزایش در قدرت صدایی به بلندی دو برابر شنیده می‌شود، بنابراین صدایی با ٩٠ دسی بل دو برابر قویتر از صدایی با ٨٠ دسی بل است.
مکالمه بطور معمول در حدود ٦٠ دسی بل است صدایی تقریبی ترافیک معمولا در حدود ٨٠ دسی بل می‌باشد. قرار گرفتن در معرض صدای بالاتر از ١٢٠ دسی بل حتی برای مدتی کوتاه می‌تواند به شنوایی ما آسیب برساند.میزان توانایی ما در تجزیه صداهای مرکب مثل موسیقی و اینکه یک صدا چقدر بلند باشد تا قادر به شنیدن آن باشیم با یکدیگر متفاوت است. گوش انسان بطور معمول قادر است صداهایی با فرکانسهای بین ٢٠٠٠٠ – ٣٠ هرتز را تشخیص دهد، اما توانایی شنیدن صداهای فرکانس بالا با افزایش سن ، کاهش می‌یابد. حیواناتی مثل خفاش (bat) و سگ می‌توانند صداهایی با فرکانس های بالاتر از حد طبیعی شنوایی انسان را بشنوند.
تعادل و حرکت
در تعادل و حرکت گوشها دارای این عملکرد هستند: آگاهی از موقعیت سر و تشخیص چرخش و حرکت سردر تمامی جهات. مغز اطلاعات گوشها را با اطلاعات حاصل از گیرنده‌های موقعیت در عضلات ، تاندونها و مفاصل و اطلاعات بینایی بدست آمده از چشمها ترکیب می‌کند. ترکیب این اطلاعات باهم ما را قادر می‌سازد تا بدون از دست دادن تعادل در جهات مختلف حرکت کنیم. گوش از سه قسمت خارجی ، میانی و داخلی ساخته شده است. گوش خارجی دارای لاله گوش و مجرا می‌باشد. این لوله پر از هوا به پرده گوش منتهی می‌شود که در پاسخ به صدا مرتعش می‌شود.
پشت پرده گوش ، گوش میانی قرار دارد که از هوا پر شده و دارای سه استخوان ظریف می‌باشد که استخوانهای شنوایی نامیده می‌شوند. چکشی(malleus) ، سندانی (incus) و رکابی (stapes). این استخوانها ارتعاش پرده را به غشا دریچه بیضی که جدا کننده گوش میانی از گوش داخلی است ، منتقل می کنند. در گوش داخلی که پر از مایع می‌باشد حلزون قرار دارد که دارای گیرنده حسی برای شنوایی و ساختمانهای دیگری برای حرکت و تعادل است.
مکانیسم شنوایی
توانایی شنوایی به یک سری وقایع پیچیده در گوش بستگی دارد. امواج صوتی در هوا از طریق ساختمانهایی به گیرنده شنوایی منتقل می‌شوند. این گیرنده اندام کورتی نام داشته و در گوش داخلی قرار گرفته است. داخل اندام کورتی ، ارتعاشات فیزیکی بوسیله سلولهای مویی (hair cells) حسی تشخیص داده می‌شود و این سلولها با تولید سیگنالهای الکتریکی پاسخ می‌دهند. اعصاب این سیگنالها را به مغز منتقل می‌کنند و در آنجا این سیگنالها تفسیر می‌شوند . فرکانسهای مختلف صوتی سلولهای مویی را در قسمتهای مختلف اندام کورتی تحریک کرده و باعث درک اصواتی مثل موسیقی و مکالمه می‌شوند. صدا در نواحی شنوایی دو طرفه مغز پردازش می‌شود. اما صحبت بیشتر در طرف چپ مغز تفسیر می‌شود.
حس تعادل
توانایی ایستادن صاف و راه رفتن بدون آنکه بیفتیم به حس تعادل ما بستگی دارد. ساختمانهایی در گوش داخلی مثل دستگاه وسیتبولار (دهلیزی) شناخته شده‌اند که با تعیین وضعیت و حرکت سر در ایجاد تعادل نقش دارند. دستگاه وستیبولار از سه مجرای نیم دایره و دو دهلیز ساخته شده است. حرکت سر بوسیله سلولهای مویی در ساختمانهایی در مجاری نیم دایره که کریستا (cristae) نامیده می‌شوند و دو ساختمان در دهلیز که ماکولا (maculae) نامیده می‌شوند تشخیص داده می‌شود. حرکات چرخشی سر بوسیله کریستا که در مجاری نیم دایره قرار دارند تشخیص داده می‌شوند. بنابراین حرکت سر در هر جهتی بوسیله حداقل یک مجرا تشخیص داده می‌شود. این اطلاعات باعث حفظ تعادل و ثبات بینایی هنگام حرکت سر می‌شود.
حرکت خطی و وضعیت ایستا(ساکن static )
دو ماکولای درون و ستیبول در گوش داخلی حرکت خطی را حس می‌کنند. به عنوان مثال هنگام مسافرت با ماشین یا استفاده از آسانسور موقعیت سر به نیروی جاذبه بستگی دارد. تشخیص موقعیت سر در ارتباط با جاذبه به ما کمک می‌کند. به عنوان مثال ، هنگامی که درون آب عمیق شیرجه می‌زنیم به ما می‌فهماند از چه جهتی به سطح آب بیاییم.
راههای ارتباطی
اگر چه گوشها به ظاهر ساختمانهای مجزایی دارند، آنها مستقیما با بینی و حلق ارتباط دارند. قسمت قابل رویت گوش ، لاله گوش (pinna) با مجرای گوش مرتبط است که در انتهای آن پرده گوش (eardrum) قرار دارد. پشت این پرده ، گوش میانی است که یک فضای پر از هواست که از طریق مجرایی به نام شیپور استاش (Eustachian tube) با حفره پر پشت بینی و حلق مرتبط می‌باشد . این مجرا مسوول ایجاد فشار مشابه در هر دو طرف پرده است. ساختمان گوش داخلی در عمق جمجمه قرار گرفته و حاوی اندامهای حسی برای صدا و تعادل می‌باشد.
ساختمان گوش :
گوش از قسمتهای مختلفی تشکیل شده است. امواج صوتی مراحل مختلفی را درون گوش طی می‌کنند تا به اعصاب شنوایی تبدیل شوند. هر کدام از اجزای گوش درونی را این امواج تاثیر گذاشته (تقویت، جمع آوری ، تغییر فرکانس ، انتقال و…) و به اعصاب شنوایی می‌رسند. ساختمان گوش از قسمتهای مختلفی تشکیل شده است.
گوش خارجی
گوش خارجی امواج صوتی را جمع آوری و متمرکز می‌سازد و از دو قسمت تشکیل شده است.
لاله گوش
لاله گوش در غالب حیوانات متحرک است، و برای جمع کردن و هدایت امواج صوتی و تشخیص جهت صدا بکار می‌رود، ممکن است به طرف منبع صورت متوجه شود. در انسان لاله گوش بی‌حرکت است ولی تا اندازه‌ای جهت صوت را می‌تواند تشخیص دهد.
مجرای گوش خارجی
مجرای گوش خارجی لوله‌ایست که تقریبا 2 تا 3 سانتیمتر طول دارد و در حدود یک سانتیمتر مکعب حجم دارد و به پرده صماخ ختم می‌شود. ارتعاشات صوتی تا قسمت انتهایی این لوله بوسیله هوا منتقل شده ، پس از آن بوسیله محیطهای جامد و مایع به گوش میانی انتشار می‌یابد.
پرده صماخ
پرده صماخ غشایی است که بوسیله اصوات با فرکانسهای مختلف مرتعش می‌شود. درجه کشش آن از محیط به طرف مرکز تدریجا زیاد شده و به همین علت است که هر قسمت از این پرده بوسیله فرکانس معینی مرتعش می‌شود.
گوش میانی
گوش میانی امواج را تقویت و منتقل می‌کند. گوش میانی در حفره استخوانی موسوم به صندوق تمپان (Caisse De Tympan) قرار دارد و بوسیله شیپور استاش (Trompand Eustache) به حلق می‌رسد. ارتعاشات هوا که از گوش خارجی به پرده صماخ می‌رسد بوسیله چهار استخوان کوچک که یکی پس از دیگری متکی بهم مفصل شده است، به گوش داخلی منتقل می‌گردد. این چهار استخوان بر حسب شکلی که دارند شامل چکشی ، سندانی ، عدسی و رکابی است. وظیفه آنها کم کردن دامنه ارتعاشات و در نتیجه افزایش تغییرات فشار است.
پنجره بیضی
استخوان چکشی به پرده صماخ و استخوان رکابی به پنجره بیضی (Ovale) ختم می‌شود که سطح آن 4 مرتبه از پرده صماخ کوچکتر است. چون سطح صماخ 14 مرتبه از سطح بیضی بزرگتر است لذا فشار در پنجره بیضی 14 مرتبه زیاد می‌گردد. این بهترین وسیله‌ای است که می‌توان انرژی ارتعاشی یک محیط با وزن مخصوص کم را (هوا) به محیطی با وزن مخصوص زیاد منتقل نمود.
پنجره گرد
در گوش میانی ، پنجره دیگری وجود دارد که به پنجره گرد (Round) مرسوم است. پنجره گرد و پنجره بیضی حد فاصل بین گوش داخلی و میانی است. پنجره بیضی ارتعاشاتی را که به پرده صماخ می‌رسد از طریق استخوانهای گوش میانی به گوش داخلی منتقل می‌کند و پنجره گرد سبب می‌شود مایع گوش داخلی که در محفظه غیر قابل ارتعاشی قرار دارد، بتواند مرتعش شود.
گوش داخلی
گوش داخلی امواج منتقل شده از گوش میانی را دریافت و آن را به امواج شنوایی تبدیل می‌کند. گوش داخلی اصلی‌ترین قسمت گوش است و از چندین قسمت تشکیل شده است.
مجاری نیم حلقوی: در ساختمان گوش سه مجرای نیم حلقوی واقع شده است که برای حفظ تعادل بدن در فضا بکار می‌رود و در امر شنیدن تاثیر ندارد.
کیسه اوتریکول و ساکول: مجاری نیم حلقوی بالای کیسه‌ای بنام اوتریکول قرار گرفته‌اند (Utricule) ، که بوسیله مجرایی به یک کیسه کوچکتر مرسوم به ساکول (Saccule) وصل می‌شود.
حلزون
در زیر مجاری نیم حلقوی ، حلزون (Limacon) قرار گرفته که حفره‌ای پیچیده به شکل حلزون است و بوسیله دریچه بیضی به گوش میانی مربوط می‌شود. تعداد حلقه‌های این مارپیچ 2.5 ، طولش 38 میلیمتر و قطر قاعده آن در حدود 3.3 میلیمتر است. حلزون از مایعی پر شده و بوسیله دو پنجره بوسیله غشای مسدود به صندوق تمپان ارتباط دارد. یکی پنجره بیضی که ارتعاشات را دریافت می‌کند و دیگری پنجره گرد بوده و عمل آن این است که به مایعی که در حلزون قرار دارد، امکان ارتعاش می‌دهد.
مجرای حلزونی:در وسط حلزون مجرای حلزونی قرار دارد که به ساکول معروف است.
غشا بازیلر:حفره حلزون بوسیله جدار طولی به نام غشا بازیلر به دو قسمت تقسیم می‌شود.
اندام کورتی
روی غشا بازیلر مجموعه‌ای مرسوم به اندام کورتی (Corti) یا عضو کورتی قرار گرفته است. تعداد اندام کورتی از قاعده حلزون به طرف راس آن بتدریج افزایش می‌یابد.
تونل کورتی
عضو کورتی از یک سلسله سلولهایی به شکل میله که راس آنها دو به دو و مجاور هم قرار دارد، تشکیل می‌شود. بدین طریق مجرایی با مقطع مثلثی شکل را محدود می‌سازد که به تونل کورتی معروف است.
شروع پیدایش حس شنوایی
یک سر میله روی غشا بازیلر تکیه داشته و سر دیگر آن آزاد است. لذا هر میله می‌تواند در داخل آندولنف (مایع مجرای حلزونی) حرکت آزاد داشته باشد. روی دو طرف تونل کورتی سلولهای مژه‌دار شنوایی قرار دارند که انشعابات نهایی عصب شنوایی به آنها منتهی می‌گردد، و می‌توان شروع ح
ارسالی از عاطفه رحمتی دانشجوی گفتار درمانی